عباس نظیفی - استادیار دانشگاه پیام نور تهران، ایران
اعظم رستاد - کارشناس ارشد حقوق جزا وجرم شناسی، واحد تهران جنوب،دانشگاه پیام نور تهران،ایران

اختلال اوتیسم یکی از مهمترین اختلالاتی است که در رشد اجتماعی کودکان و توانایی های آنها در برقراری ارتباطبا دیگران و تعاملات اجتماعی انها تاثیر میگذارد و مشکلات زیادی را برای این طیف از کودکان به وجود می آورد.بیماری های طیف اوتیسم درگروه بیماری های اختلال رشدی قراردارند که منجر به نشانگان گسترده ای درفرد مبتلابه آن می شود شدت و گستردگی این نشانگان باتوجه به شدت این بیماری درفرد می تواند متفاوت باشد و دلیلنامگذاری این بیماری به طیف اوتیسم نیز همین مساله است. بر همین مبنا لازم است که به بررسی نقش اوتیسمدر ایجاد رفتارهای خطرآفرین از سوی فرد اوتیسمی و نیز میزان در معرض خطر قرارگرفتن او پرداخته شود و براساس آن به برنامه ریزی و اتخاذ راهبردهای مناسب اقدام شود. پژوهش حاضر نیز بر اساس روش تحلیلی- توصیفی و بهره گیری از منابع موجود به بررسی چگونگی ارتکاب جرم و بزه دیدگی در افراد اوتیسمی پرداخته است. نتایجبیانگر آن است که افراد اوتیسمی و کودکان بیش ار اقشار دیگر جامعه در معرض بزه دیدگی هستند و از اینرهگذر آسیب فراوانی را متحمل می شوند و از طرفی به دلیل شخصیت خاص ایجاد شده برای آنها و تحت تاثیرقرار گرفت عاطفه، به فردی خطر آفرین در صورت عدم رعایت موارد پیشگیری، تبدیل می شوند. بنابراین هدف ومحور اصلی بکارگیری روشهای پیشگیرانه وضعی، مبارزه با بزه دیدگی و خطر آفرینی افراد در معرض خطر، ازجمله کودکان است. اطفال به عنوان افراد آسیب پذیر در برابر تعرضات و تجاوز و بی توجهی، از استعداد و پیشزمینه بزه دیدگی بالایی برخوردارند و به راحتی از بزه دیدگانی بالقوه به بزه دیدگانی بالفعل تبدیل می شوند کهباید اقدامات پیشگیرانه با آموزشهای لازم به والدین صورت پذیرد.

اوتیسم، کودک، بزه دیدگی، خطر آفرینی