بررسی رابطه بین استراتژیهای رفتارمحور خودرهبری و فرسودگی شغلی معلمان مقطع ابتدایی

استراتژی های رفتار محور یکی از ابعاد سه گانه استراتژی های خودرهبری است که شامل توانایی مشاهده رفتار، شناسایی و ارزیابیرفتارهای موثر و غیرموثر به منظور بهبود عملکرد است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه استراتژی های رفتار محور خودرهبری و فرسودگیشغلی در میان معلمان دوره ی اول ودوم ابتدایی شهرستان آران وبیدگل بود. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شاملکلیه معلمان شاغل در مدارس دورهی اول ودوم مقطع ابتدایی شهرستان آران و بیدگل در سال تحصیلی 95-1394 به تعداد 389 نفربودند. براساس جدول مورگان تعداد 190 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای گرد آوری داده ها از پرسشنامه هایاستاندارد 18 گویه ای استراتژی رفتارمحور هاقتون و نک و 22 گویه ای فرسودگی شغلی مسلش استفاده شد. داده های به دست آمده بااستفاده از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت وکلیه مراحل توسط نرمافزارspss نسخه 22 محاسبه گردید. که پایایی پرسشنامه های ذکرشده به روش آلفای کرونباخ 0/873 برای استراتژی های رفتارمحور خودرهبری و 0/822 برای فرسودگی شغلی به دست آمد. یافته های تحقیق نشان دادکه بین استراتژی های رفتار محورخودرهبری با فرسودگی شغلی رابطه ی معکوس ومعنی داری وجود دارد. یعنی با افزایش استراتژی های رفتار محورخودرهبری ، فرسودگی شغلی کاهش می یابد.

Keywords:

استراتژی های رفتارمحور , خودرهبری , فرسودگی شغلی , معلمان دوره ابتدایی