ساختارزدایی در سبک تدریس به روایت دریدا

ساختارزدایی واژه ای است که دریدا با بکاربردن آن، سنت غرب را به گفتمانی فلسفی دوباره با خود دعوت می کند. ساختارزدایی نه به معنایروش به نوعی نحوه خوانش دریدا از متن است که تفسیری تازه از آن ارایه می دهد، متونی که وجوه پنهان مانده ی آن در خوانشی ساختارزدایانهبسط و گسترش می یابند. این رویکرد صرف نظر از حضور در ساحت متن، با ورود به نظام آموزشی و فرایند سبک تدریس رویکردهای آموزشیپیش از خود را به چالش می گیرد. ساختارزدایی در سبک تدریس به مثابه ی امری اثربخش در حوزه یادگیری، تفسیری نو از آموزشی خلاقارایه کرده است. تا پیش از این مساله رویکرد غالب در سبک تدریس متعارف، با توجه به بحران عصر مدرن ،رویکردی مقتدرانه، استعلایی، صلبو بدون هیچ انعطافی در ترجیحات رفتاری و شخصیتی معلم بوده است که همین مساله به حتم در روش تدریس، نحوه گفتگو و ارتباط میانفراگیر و معلم تاثیرگذار است. اما جریان ساختارزدایی در سبک تدریس خواهان دگرگونی وضعیت فعلی است. با توجه به تفاوت هایی که میانسبک و روش تدریس وجود دارد، ما در نگارش حاضر برآنیم تا به وجوه فلسفی- روانشناختی سبک تدریس وکیفیت آن اشاره داشته و بپردازیمبه این مساله که ساختارزدایی در سبک تدریس به مثابه ی بخشی از شخصیت معلم و توانایی های او در عرصه ی آموزش، نه تنها پتانسیل نظامآموزشی و تربیتی جوامع را ارتقا می بخشد،که به دنبال تغییر و دگرگونی اساسی در عرصه آموزش است. به روایت دریدا، در سبک تدریسساختارزدا ، ویژگی های شخصیتی و رفتاری معلم در جهتی صورت بندی می شود که با سبک یادگیری فراگیر و راهبردهای آموزشی متکثر همراستا بوده و به تحقق دیگری فراگیر، استقلال شخصیت، حس مسیولیت پذیری، درک خودهای حضوری فرد و بودن وی می انجامد.

Keywords:

دریدا , ساختارزدایی , سبک تدریس , آموزش