محمدرضا زاهدی - دکتری مهندسی صنایع – دانشگاه صنعتی مالک اشتر
رضا حسنوی - دانشیار دانشگاه صنعتی مالک اشتر

زمینه و هدف : دراین مقاله پس از بیان مساله به تشریح مفهوم آموزش، فناوری و فناوری های نوین آموزشی و اهمیت آن در نظام آموزشی می پردازیم ، سپس درادامه بحث فناوری های یادشده را تحت سه محور هوشمندسازی، رسانه های آموزشی و مجازی سازی طبقه بندی کرده و مورد بررسی قرار می دهیم و درنهایت به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که از فناوری های نوین مورد استفاده در نظام آموزشی کشور، کدامیک از محورهای اشاره شده در حال حاضر اولویت بالاتر و کدامیک اولویت پایینتری جهت کاربرد و بهره وری دارد و به چالش گذاردن آن جهت اثربخشی هرچه بهتر در بخش آموزشی از اهداف مطالعه حاضر می باشد.روش بررسی : مطالعه حاضرازنوع توصیفی- همبستگی است ،این تحقیق به صورت مطالعه موردی در یکی از دانشگاه های دولتی انجام گردیده است وجهت جمع آوری اطلاعات درموردشناسایی و سنجش معیارهای مربوط به محورهای موردنظر در فناوری های نوین آموزشی ازابزار پرسشنامه استفاده شده است که جهت بررسی پایایی آن از آلفای کرونباخ و روایی محتوایی بهره گرفته شده است و در ادامه به منظور اولویت بندی محورها و متعاقبا معیارهای فناوری های نوین در آموزش آزمون فریدمن (بااستفاده از نرم افزارSPSS) بکارگرفته شده است .نتیجه گیری : با توجه به نمراتی که بعنوان معیار طبقه بندی محورها ومتعاقبا معیارهای فناوری های نوین در آموزش بدست آمد، پس از آنکه نشان دهنده آگاهی کامل کارشناسان آموزش از وضعیت آموزشی موجود اشاره دارد، حاکی از رجحان اثربخشی بحث بکارگیری رسانه های آموزشی و همچنین هوشمندسازی در نگاه متخصصان امر دارد و البته از طرف دیگر بستر مجازی سازی و معیارهای مربوط به آن را با توجه به دلایلی که در تحقیق مورد بررسی قرارگرفته است در نظام آموزشی – حداقل درزمان حاضر- مناسب نمی دانند.

آموزش ، فناوری ، فناوری های نوین درآموزش سازمان های دانش محور