لزوم استفاده از سیستم ردیابی (Traceability) در فرآورده های شیلاتی

امروزه با توجه به پیدایش بیماریهای نوظهور و نوپدید که بسیاری از آنها از طریق فرآورده های دامی منتقل می شوند، موضوع ردیابی این مواد درکل زنجیره تولید تا مصرف ( مواد اولیه، مواد حد واسط تا محصول نهایی و فرآینده ای مربوطه ) ، از جنبه های سلامتی و کیفی از اهمیت ویژه ای برخوردار است . این اهمییت بیشتر از آن جهت می باشد که در هنگام بروز بیماری در یک جمعییت یا آلودگی در یک ماده غذایی خاص بتوانیم سریعاً نسبت به شناسایی منشاء آلودگی اقدام و مواد آلوده را جمع آوری نماییم . در سالهای اخیر با توجه به افزایش تجارت بین المللی مواد غذایی و بروز بعضی بیماریهای خطرناک مانند جنون گاوی، مصرف کنندگان مواد غذایی انتظار دارند که اطلاعات کاملی در خصوص این فرآورده ها داشته باشند و به همین دلیل سازمانهای معتبر بین المللی مانند FAO و WHO در دستورالعملها و ضوابط خود، بکارگیری سیستم ردیابی در مواد غذایی را توصیه اکید نموده و در کشورهای عضو اتحادیه اروپا، آمریکا و ژاپن استفاده از این سیستم از ابتدای سال 2005 میلادی اجباری اعلام گردیده است . بر اساس این استانداردها، ما باید قادر باشیم تا با استفا ده از روشهای مناسب کد گذاری و مستند سازی، تمام تاریخچه محصول را از مواد خام اولیه تا محصول نهایی داشته باشیم تا در صورتیکه برای یک محصول مشکل خاصی از نظر بهداشتی بوجود آمد، بتوانیم سریعا آن محصول راشناسایی نموده و علت وقوع مشکل را پیدا نموده و نسبت به جمع آوری آن اقدام لازم را بعمل آوریم . در این مقاله سعی شده است با توجه به نیازهای صنایع غذایی شیلاتی بخصوص آنهایی که در زمینه صادرات فعال می باشند، اصول سیستم ردیابی ، الزامات بین المللی و نحوه اجرا و بکارگیری آن در صنایع شیلاتی مورد بحث و بررسی قرار گیرد