ساماندهی فضاهای رها شده شهری در جهت ارتقاء حضور پذیری(نمونه موردی: پارک شهید رجایی اصفهان)

امروزه عدم توجه به کیفیت های محیطی باعث بروز فضاهایی همگانی با وسعت بالا و اجتماع پذیری کم گردیده است که عدم حضور پذیری فضا، به تدریج و به مرور زمان باعث از بین رفتن فضا و ایجاد محلی برای بروز بزهکاری شده و در واقع به فضایی رها شده تبدیل می شود، از این رو، بیشترین تمرکز این پژوهش بر نیازهای اجتماعی انسان ها و ایجاد فرصت هایی برای تعاملات اجتماعی آن ها در فضای شهری است. در این راستا، مهمترین پرسش پژوهش پیش رو چنین مطرح می شود که: چگونه می توان با ابزار طراحی شهری در حوزه مداخلات کالبدی-فضایی بر سطح اجتماع پذیری فضاهای همگانی یک محله یا شهر تاثیر گذاشت و فضای شهری رها شده را به فضایی سرزنده و اجتماع پذیر تبدیل کرد به منظور دستیابی به پاسخ مناسب در این زمینه، ابتدا با بهره گیری از مبانی نظری مرتبط با موضوع و جستارهایی در سوابق تجربیات جهانی موضوع، آن دسته از شاخص های کیفی که جاری شدن آن ها در فضاهای شهری، کیفیت محیطی آن ها را اجتماع پذیر و انسان مدار می سازد، مورد شناسایی قرار گرفته و بر مبنای آن ها چک لیستی تنظیم گردیده است. جهت حصول نتایج دقیق تر، پارک شهید رجایی (پارک هشت بهشت) در شهر اصفهان، به عنوان مطالعه موردی، انتخاب شده است. برای این منظور فرآیند منطقی طراحی شهری، شامل شناخت محدوده در قالب نمایانگرهای کیفی تعیین شده، و تحلیل آن از طریق تکنیک swot و همچنین استفاده از نرم افزار آماری spss برای تحلیل نظر افراد پاسخگو، طی شده است. در نهایت با سنجش وضعیت موجود پارک شهید رجایی بر مبنای ارتقاء اجتماع پذیری به ارایه اهداف عملیاتی، راهبردها و سیاست ها پرداخته شده است.روش تحقیق در این رساله، روش توصیفی- تحلیلی متکی بر مطالعات موردی است و شیوه تحقیق مبتنی بر مرور متون و اسناد کتابخانه ای ، مصاحبه و مشاهدات میدانی است.

Keywords:

طراحی شهری , فضای شهری , فضای رها شده , اجتماع پذیری , پارک هشت بهشت اصفهان