اثربخشی زوج درمانی خود نظم بخشی بر بهبود مهارت های ارتباطی و افزایش خودکارآمدی زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره بنیاد شهید شهر یاسوج

پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر زوج درمانی خودنظم بخشی بر بهبود مهارت های ارتباطی وافزایش خودکارآمدی زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره بنیاد شهید شهر یاسوج انجام شده است.طرح پژوهش یک طرح آزمایشی با گروه آزمایش وکنترل و اجرای پیش آزمون و پس آزمون می باشد.جامعه آماری این پژوهش را کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره بنیاد شهید شهر یاسوج تشکیل می دهند.حجم نمونه مورد بررسی شامل 20 زوج (40 زوج زن و شوهر) که در بهار و تابستان سال 1394 جهت دریافت مشاوره زناشویی به مرکز مشاوره بنیاد شهید شهر یاسوج مراجعه کرده بودند.که با روش تصادفی ساده در گروههای آزمایش( 10 زوج) و کنترل(10 زوج) قرار گرفتند.گروه آزمایش زوج درمانی خودنظم بخشی کوتاه مدت را به مدت 8/30 ساعت در 8 جلسه به صورت یک جلسه در هفته دریافت کردند.ابزاراندازه گیری پرسشنامه الگوی ارتباطی کریستنسن و سولاوای (cpq) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر (seg) بود. یافته های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه(آنکوا) و تحلیل واریانس دو طرفه(مانکوا)تجزیه و تحلیل شد.نتایج پژوهش نشان داد که روش زوج درمانی خودنظم بخشی در ارتباط با مولفه مهارت های ارتباطی، موجب افزایش معنادار در میانگین نمرات خرده مقیاس الگوی ارتباطی سازنده متقابل(p<0/05) و موجب کاهش معنادار در میانگین نمرات خرده مقیاس های الگوهای ارتباطی شامل: الگوی ارتباطی اجتناب متقابل(p<0/05) ارتباطی توقع/کناره گیری (p<0/05) الگوی ارتباطی مرد توقع/زن کناره گیری (p<0/05) ،الگوی ارتباطی زن توقع/مرد کناره گیری (p<0/05) و بر خود کارامدی (p<0/05) تاثیر قابل ملاحظه ای داشته و باعث بهبود مهارت های ارتباطی و افزایش خودکارآمدی زوجین شده.نتایج نهایی پژوهش نشان داد که رویکرد زوج درمانی خودنظم بخشی بر بهبود مهارت های ارتباطی وافزایش خودکارآمدی زوجین موثر می باشد.

Keywords:

زوج درمانی خودنظم بخشی , مهارت های ارتباطی , خودکارآمدی