بررسی تاثیر تحصیلات عالی بر بهره وری نیروی کار در ایران

در ادبیات بهره وری، افزایش سرمایه انسانی می تواند باعث افزایش بهره وری نیروی کار شود. در این تحقیق با استفاده از ((دررصد شاغلان با تحصیلات عالی از کل شاغلان کشور)) به عنوان شاخص سنجش سرمایه انسانی و به کارگیری الگوی خود توضیحی با وقفه های گسترده( ARDL ) در دوره زمانی 1390-1355 به آزمون این فرضیه در اقتصاد ایران پرداخته شده است. نتایج تحقیق رابطه منفی و معنی دار بین درصد شاغلان با تحصیلات عالی و بهره وری نیروی کار را (هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت)نشان می دهد که با انتظارات تیوریک مغایرت دارد. لیکن این به معنی عدم پذیرش نقش مثبت تحصیلات در فرایند بهبود بهره وری نیروی کار و رشد اقتصادی نیست . منفی بودن ضریب مذکور می تواند به چند دلیل باشد: اول اینکه آموزش هایی که افراد در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی می آموزند با بازار کار هماهنگی نداشته باشد. دوم اینکه بیشتر آموخته های دانشگاهی مباحث تیوری می باشند درحالی که در بازار کار به آموخته های عملی بیشتر نیاز است. سوم اینکه بسیاری از افراد تحصیل کرده مطابق با رشته تحصیلی خود به کار گماشته نمی شوند و عدم تطابق آموخته های نیروی کار با مهارت های مورد نیاز شغلی وی پیش می آید. چهارم کاهش انگیزه در نیروی کار به علت مرتبط نبودن شغل با رشته تحصیلی وی که می تواند به کاهش بهره وری نیروی کار منجر گردد. لذا انتظار می رود با بهبود و اصلاح موارد ذکر شده، شرایط برای اثرگذاری مثبت این متغیر بر بهره وری نیروی کار در ایران فراهم شود.

Keywords:

تحصیلات عالی , بهره وری نیروی کار , درصد شاغلان با تحصیلات عالی , روش خود توضیحی با وقفه های گسترده