نقش بهوشیاری و خودشناسی انسجامی در رابطه با استرس ادراک شده و رضایت از زندگی دانشجویان دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل کننده بهوشیاری و خودشناسی انسجامی در رابطه استرس ادراک شده با رضایت از زندگی در بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب بود. روش پژو.هش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه آراد اسلامی واحد تهران جنوب بودند که 250 نفر از آنها (168نفر زن، 82 نفر مرد) بهصورت در دسترس انتخاب و پرسشنامه های خودشناسی انسجامی (قربانی و همکاران، 2008 )، بهوشیاری (دسی و رایان، 2003 )، استرس ادراک شده(کوهن و همکاران، 1983) و رضایت از زندگی (دینر و همکاران، 1985 )را تکمیل کردند. دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسلهمراتبی تحلیل شدند. نتایج نشان داد. بین خودشناسی انسجامی و بهوشیاری با استرس ادراکشده رابطه منفی و با رضایت از زندگی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. در رابطهی استرس ادراکشده با رضایت از زندگی، بهوشیاری نقش موثرتری دارد. این نتایج حاکی از نقش تعدیلکننده بهوشیاری در رابطه با رضایت از زندگی است.

Keywords:

نقش تعدیل کننده , بهوشیاری , خودشناسی انسجامی , استرس ادراک شده , رضایت از زندگی