اثر بخشی آموزش بازی درمانی بر بهبود باورهای خودکارآمدی و مهارتهای ارتباطی دانش اموزان پسر دوره دوم مقطع ابتدایی شهر یزد

انسان امروزی به لحاظ پیچیدگی های زندگی، وسعت و سرعت تغییرات ، با چالشهای فراوانی روبه روست که این چالش ها در قرن آینده بارزتر خواهد شد. عقیده بر این است که ارتقاء مهارتهای ارتباطی به عنوان بخشی از مهارتهای زندگی، در بهبود و سلامت روانی افراد موثراست.در میان روش های مختلف درمانگری درکودکان، بازی درمانگری یکی از شاخص ترین و پرکاربردترین روش هاست. بازی احتمالا مناسب ترین و قدرتمندترین مدیوم در زمان رشد کودک است تا بتوانند با بزرگسالان رابطه برقرار کنند؛ تفکر علت و معلول لازمه کنترل محرک های آنی را بوجود آورند و بتوانند تجربیات همراه با استرس را پردازش کرده و مهارت های اجتماعی لازم را بیاموزند. هدف این پژوهش اثربخشی بازی درمانی در بهبود باورهای خودکارآمدی و مهارتهای ارتباطی دانش آموزان می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه دانش آموزان پسر دوره دوم دبستان (مقاطع چهارم، پنجم و ششم) که در مهر ماه 1394 در شهریزد مشغول به تحصیل بودند، سپس ازطریق نمونه گیری در دسترس هدفمند از جامعه آماری، 30 نفری که نمره پایینی(کمترین) در پرسشنامه های مهارت های ارتباطی و خودکارامدی از پیش آزمون بدست آورده بودند، انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه بصورت تصادفی جایگزین شدند.ابزار بکار رفته در این مطالعه، پرسشنامه باورهای خودکارآمدی شرر و پرسشنامه مهارت های ارتباطی جرابک بود. مداخلات آموزشی دانش آموزان در قالب گروهی(15 نفره)، درطی دوماه و نیم (8 جلسه ) انجام شد. آزمودنی های گروه آزمایش، طی 8 جلسه 30 الی 45 دقیقه تحت بازی درمانی شناختی-رفتاری قرار گرفتند. سپس در جلسه آخراز هر دو گروه آزمایش و گواه، پس آزمون گرفته شد.نتایج بدست آمده نشان داد که بازی درمانی در بهبود باورهای خودکارآمدی و مهارتهای ارتباطی دانش آموزان موثر بوده است.

Keywords:

بازی درمانی , باورهای خودکارآمدی , مهارت های ارتباطی , دانش آموزان دوره دوم