اثر بخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درماندگی روانشناختی و افکارخودآیند منفی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درماندگی روانشناختی و افکارخودآیند آزمون با گروه کنترل و یک دوره پیگیری یک ماهه بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مراجعه کننده به آموزشگاه های استثنایی زیر نظر بهزیستی بوده است که لذا یک مرکز مشخص شد و به صورت نمونه گیری در دسترس 30 نفر از مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم براساس ملاکهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(هر گروه 15 نفر). آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله بو 1 ماه بعد در مرحله پیگیری به پرسشنامه های پژوهش شامل ابزار نشانگان مختصر درایگدس(2001) و پرسشنامه های افکار خودآیند هولون وکندال(1980) پاسخ داده اند. گروه آزمایش تحت درمان گروهی مبتی بر پذیرش و تعهد براساس بسته درمانی لیلیس و همکاران) 2331 ( قرار گرفته و هیچ گونه مداخله ای طی این مدت بر گروه کنترل صورت نگرفت. نتایج تحلیل کوواریانس اندازه های تکراری نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در نمرات متغیر درماندگی شناختی، فراوانی و باور به افکار خود آیند منفی مادران تفاوت معنادار وجود دارد (P<0/05) بنا بر نتایج این پژوهش برای کاهش درماندگی روانشناختی و افکارخودآیند منفی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می توان از این روش سود جست.

Keywords:

درماندگی روانشناختی , افکارخودآیند منفی , اختلال طیف اوتیسم , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد