درآمدی بر نظریه سازنده گرایی(ساختن گرایی) در یادگیری و کاربرد آن در آموزش و پرورش

در دو دهه اخیر، دانش و مهارت های مورد نیاز برای موفقیت در زندگی امروزی به دلیل تحولات در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و فناوری تغییر یافته است. امروزه دانش آموزان نیاز دارند تا بفهمند که چگونه به اطلاعات مورد نیازشان دسترسی داشته باشند و چگونه این اطلاعات را در موقعیت های واقعی زندگی به کار ببرند. علاوه بر این، دانش آموزان با موقعیت های بسیاری مواجه هستند که برای آن جواب سر راست و از پیش آماده شده ای وجود ندارد بلکه به جای آن، آنها بایستی بتوانند موقعیت ها را تحلیل کنند و دانش و مهارت خود را برای پیدا کردن راه حلی که مفید است به کار گیرند. فیلسوفان، روانشناسان و صاحب نظران حوزه تعلیم و تربیت به تبع این تحولات، به نظریه های جدید یادگیری بویژه سازنده گرایی روی آوردند. دیدگاه سازنده گرایی تاکید می کند که یادگیرنده، فعالانه دانش را می سازد سازنده گرایی یک دیدگاه روانشناختی و فلسفی است که طبق آن افراد بیشتر آنچه را که یاد می گیرند و می فهمند خود می سازند و شکل می دهند. به طور کلی، سازنده گرایی یک شناخت شناسی و یک نظریه یادگیری است که در قیاس با نظریه های شناخت شناسی و یادگیری گذشته، یک تبیین تازه از ماهیت دانش و چگونگی یادگیری انسان به دست می دهد. از این رو هدف این تحقیق بررسی نظریه سازنده گرایی در یادگیری و کاربرد آن در آموزش و پروش می باشد که به کمک داده های کتابخانه ای و مقالات موجود در این زمینه به روش مروری گردآوری شده پس از بررسی نظریه سازنده گرایی و کاربرد آن در آموزش و پرورش به جمع بندی و ارایه پیشنهادات لازم برای معلمان می پردازیم.

Keywords:

سازنده گرایی , یادگیری , آموزش و پرورش , ساختن گرایی , تعلیم و تربیت