حسین آسایش - دانشیار جغرافیای روستایی ، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران
مریم آسایش - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه علامه طباطبایی
امیرحسین معصومی فر - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه علامه طباطبایی

پایداری اجتماعی یعنی، تداوم تمدنی که در آن انسانها شاهد توزیع عادلانه بین اغنیا و فقرا و بهبود کیفیت زندگی می باشند. کاهش تنش های اجتماعی، برابری جنسیتی، آموزش، بهداشت، ترویج نقش خانواده و اجتماعات، مشارکت و ترویج ارزشهای اجتماعی از محورهای اصلی این بعد از توسعه پایدار هستند. همانطور که بیان شد موضوع مشارکت به عنوان یک از محورهای اصلی توسعه پایدار اجتماعی مطرح شده است، اما در اکثر موارد بیان این موضوع و کاربرد آن منحصر به گرو ههای خاص در جامعه بوده و از توجه مستقیم به زنان به عنوان نیمی از جمعیت شهروندی بازمانده است. هدف مقاله حاضر ارزیابی توسعه پایدار اجتماعی با تاکید بر معیار مشارکت زنان در منطقه 2 کلانشهر تهران میباشد. روش مورد استفاده در این پژوهش تحلیلی- توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی میباشد و محدوده مورد مطالعه شامل 9 ناحیه موجود در منطقه 2 شهرداری تهران است. این نواحی 9 گانه با توجه به 6 معیار کیفی (نیازهای اولیه، نیازهای اجتماعی، فرصت های برابر(رضایت از مشارکت در حوزه های مختلف)، مشارکت، مراقبت از خود و تنوع فرهنگی) با استفاده از تکنیک TOPSIS مورد ارزیابی قرارگرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که از میان معیارها، مشارکت و برابری فرصت ها (عدالت) بیشترین درجه اثر را داشتند. همچنین با تاکید بر معیار مشارکت زنان به ترتیب، ناحیه 3 و 8 و 1 بیشترین میزان پایداری اجتماعی و ناحیه 6 و 5 و 2 نیز کمترین میزان پایدار اجتماعی را دارا بودند.

توسعه پایدار اجتماعی، معیار سنجش پایداری اجتماعی، مشارکت زنان، TOPSIS، منطقه 2 شهرداری تهران