مهرنوش احتشامی - کارشناسی ارشد روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان(خوراسگان)
غلامرضا منشی - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)

اهداف: پدیده حاشیه نشینی، خصلت شهرنشینی است و خصلت شهرنشینی، از خصلت های عمده ی جامعه ی صنعتی است. این پدیده توام با آسیب های اجتماعی، روانی و عاطفی بسیاری همراه است؛ آینده ی روبه روی این افراد، توام با ابهام است و بر این اساس امید متزلزلی به زندگی دارند. بر این اساس پژوهش حاضر با انتخاب زنان حاشیه نشین به بررسی امکان تاثیرگذاری آموزش تنظیم هیجان بر توانمندی زنان در حوزه امید به زندگی اقدام نموده است.روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل ودوره پیگیری 45 روز بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان ساکن حاشیه شمال شهر اصفهان بود. نمونه پژوهش شامل 40 نفر از زنان حاشیه شمال شهر اصفهان بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی به دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) گمارده شده اند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه 8 ماده ای امید بود. گروه آزمایش در طی 8 جلسه 2 ساعته تحت آموزش تنظیم هیجان قرار گرفته در حالی-که گروه کنترل هیچ آزمایشی را دریافت نکردند. به منظور تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش تنظیم هیجان بر امید زنان ساکن حاشیه شمال شهر اصفهان تاثیرگذار نبوده است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر امید به زندگی زنان حاشیه نشین، سازه ای است که قابلیت تغییرپذیری اندکی در مقابل آموزش تنظیم هیجان دارد. بر اساس پژوهش حاضر، امید به زندگی در زنان حاشیه نشین فراتر از تنظیم هیجانی بوده و تغییرات امید مستلزم چشم اندازی روشن از آینده و ترسیم آینده ای دسترس پذیر برای زنان است.

امید به زندگی، حاشیه نشینی، تنظیم هیجان، آسیب پذیری