عرفان ربیعی دستجردی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه هنر اصفهان
مهران قرایتی - عضو هیات علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنراصفهان
مهدی معینی - عضو هیات علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنراصفهان

در جهت رسیدن به توسعه پایدار که شامل کشاورزی، معماری ، کار و انسان است؛ معماری پایدار در نظر دارد مکان زندگی انسان ها را با کیفیت زیستی بالا تر در حال و آینده، حفظ و نگهداری کند. یکی از راهکارها برای این منظور استفاده از کشاورزی شهری است. با این رویکرد فرصتی برای مشارکت بین ساکنین محله پدید می آید. کشاورزی شهری به کمک زنان، فضای همسایگی بهتری را ایجاد می کند؛ در واقع موجب شکل گیری تعاملات و تقویت پیوند های اجتماعی بین شهروندان می شود.روش تحقیق به کارگرفته شده، روش توصیفی، تحلیلی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای است. در مطالعات بین المللی سعی شده که تاثیرات فعالیت زنان در کشاورزی شهری بر محیط و اجتماع از دیدگاه توسعه ی پایدار شناخته شود. زنان بخش عمده ای از کار و مدیریت کشاورزی شهری را بر عهده دارند به طوری که نسبتشان به مردان 55 تا 63 درصد است. کشاورزی شهری برای زنانی که دسترسی به شغل های متداول به خاطر محدودیت تحصیل، مهارت و فرهنگ اجتماعی و همچنین محدودیت در آزادی حرکتشان دارند جایگزین مناسبی است. فعالیت زنان برای تولید محصولات کشاورزی شهری نقش بسزایی در ارتباطات اجتماعی فراهم کرده است؛ به گونه ای که گروه ها و سازمان های مختلفی از این طریق در محلات بوجود آمده اند. همچنین کودکان بواسطه ی فعالیت مادران در این زمینه به نوعی درگیر کشاورزی شهری شده اند.نتیجه ی فعالیت کشاورزی توسط زنان موجب خلق فضاهای شهری با امکان تولید محصولات غذایی برای ارتقای کیفیت محیط زندگی است. هرچند که استفاده از راهکارهای تولید محصول در ساختمان ها و فضای شهری به ظاهر ساده و کم اهمیت به نظر می رسد ولی نقش زنان در توسعه ی این فضا، موجب شکل گیری و بهبود ارتباطات و زندگی شهروندان می شود.

کشاورزی شهری، توسعه پایدار، زنان و زندگی شهری، معماری پایدار، ارتباطات اجتماعی