نسرین کریمی زاده - دانشجوی دکتری رشته برنامه ریزی درسی دانشگاه شهید بهشتی

توسعه، فرآیند تحول همه جانبه و حرکت به مرحله دیگر، به منظور خلق ظرفیت های جدید و ارتقاء قابلیت ها و توانایی های انسانی، آموزشی و اقتصادی است. تحقق چنین فرآیندی مستلزم تحول جوامع است. به عبارت دیگر، توسعه پایدار و همه جانبه، از بستر نیروی انسانی می گذرد و پیش شرط رخداد و تداوم هر توسعه و تحولی، سرمایه گذاری در نیروی انسانی است که به منزله رکن و هسته اصلی و محوری هر جامعه ای می باشد. یکی از شاخص های توسعه پایدار، درونی کردن مفهوم توسعه در میان افراد است. آموزش باعث می شود که افراد در برابر تغییرات نه تنها مقاومت نکنند، بلکه به دلیل داشتن انعطاف پذیری لازم، از آن استقبال هم بنمایند. آموزش و پرورش کلید توسعه پایدار بوده و آینده هر جامعه ای را می توان در سامان امروز آموزش و پرورش آن دید. به بیان دیگر، دانش، رکن اصلی توسعه و نظام آموزشی، گذرگاه رسیدن به دانش می باشند. در این میان زنان به عنوان نیمی از جمعیت جهان، نقشی بسیار کلیدی برعهده دارند. این گروه عظیم، به سبب ارتباط مستقیمی که با گروههای دیگر جامعه دارند، میتوانند بیشترین نقش را در مسیر دستیابی به توسعه پایدار و پیشرفت کشورها ایفا نمایند. به عبارت دیگر، با آموزش و افزایش مشارکت زنان در زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، میتوان رشد و توسعه پایدار جامعه را فراهم کرد. لذا تا زمانی که به زنان، به عنوان نیمی از نیروی انسانی دخیل در روند توسعه، توجه کافی نشود، تحقق توسعه پایدار، آرزویی محال به نظر می رسد. در این مقاله، نگارنده تلاش کرده است تا جایگاه زنان و نقش آنها در رسیدن به توسعه پایدار در جوامع پیشرفته را بررسی کند. پژوهشگر با روش توصیفی- تحلیلی و تحقیق کتابخانه ای و با بررسی جدیدترین منابع داخلی و خارجی معتبر، به بررسی این موضوع پرداخته و سعی کرده راهکارهای عملی و قابل اجرا برای آن ارایه دهد.

آموزش و پرورش ،توسعه پایدار، زنان ، جامعه