گزارش دو مورد دمودیکوزیس در هامسترهای خانگی

Publish Year: 1387
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,203

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

THVC15_405

تاریخ نمایه سازی: 11 مهر 1387

Abstract:

دمودکس یکی از جرب های متداول در هامستر می باشد ، هامسترها در دوران شیرخواری به این جرب مبتلا می شوند ، در حالت طبیعی این جرب بیماری زایی پائینی دارد ، بیماری معمولا به دنبال سایر عوارض عمومی و اکثراً در هامسترهای نر پیر مشاهده می شود . دو گونه از این جرب تاکنون در هامسترها شناسایی شده است . D.aurati ، محل زندگی این گونه در فولیکولهای مو و غدد سباسه می باشد که سبب تخریب فولیکولهای مو می گردد . D.criceti ، محل زندگی این گونه در چینهای سطح پوست می باشد و معمولا در حالت عادی سبب عوارض جلدی نمی گردد . در مبتلایان عوارض بالینی شامل پوشش جلدی نامرتب و ژولیده ، درماتیت همراه با شوره و پوسته ریزی و تاسی در ناحیه پشت، کمر ، سینه و گردن می باشد . در مواردی ممکن است خارش هم مشاهده شود . تشخیص به روش تخریش عمقی پوست، نمونه برداری و مشاهده مستقیم جرب انجام می گردد که معمولا بسیار مشکل می باشد . موارد ارجاعی به بیمارستان شماره دو دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران شامل دوسر هامستر ماده به سن تقریبی حدود دو سال بودند . یکی از هامستر ها مبتلا به هایپوتریکوز و آلوپسی در بخشهای عمده ای از بدن همراه با پوسته ریزی بسیار شدید و هامستر دوم مبتلا به آلوپسی در ناحیه صورت ، گردن و اندامهای حرکتی قدامی بود . در هر دو هامستر خارش نیز وجود داشت . در نمونه برداری عمقی از پوست ، جرب دمودکس ، D.aurati ، تش خیص داده شد . در بیمار اول باتوجه به عدم دسترسی به ترکیب آمیتراز جهت درمان از ترکیب آیورمکتین تزریقی با دوز 400 میکروگرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن استفاده شد که موفقیت آمیز نبود و باتوجه به شدت ضایعات حیوان معدوم گشت در بیمار دوم آمیتراز RIDD 12.5% بصورت محلول %5 به مدت چهارهفته متوالی با فواصل یک هفته جهت درمان استفاده گردید که درمان با موفقیت انجام پذیرفت .