محسن بیکی - دانشجوی کارشناسی ارشد، موسسه آموزشی ادیبان، گرمسار

انقلاب تکنولوژی در سال های اخیر و همچنین پیشرفت روزافزون صنایع انرژی بر، باعث افزایش مصرف انرژی گردیده که با توجه به سهم سوخت های فسیلی در تولید انرژی و همچنین عوامل بسیار مهم نظیر مرغوبیت، محدودیت و آلودگی های زیست محیطی سوخت های فسیلی، دولتمردان و کارشناسان را برآن داشته تا با جایگزین کردن انرژی های غیرفسیلی (تجدید پذیر) از جمله انرژی خورشیدی بتوان تا حدودی از سهم انرژی های فسیلی را کاهش داد. امروز تقاضا برای توان الکتریکی به موازات پیشرفت تکنولوژی درحال افزایش می باشد و این در حالیست که ساختار کنونی انتقال و تولید توان به صورت متمرکز ناکافی به نظر می رسد. کمبود تولید، تراکم انتقال، مسایل زیست محیطی، تمایل به راندمان انرژی بالاتر و محدود بودن منابع فسیلی باعث بازنگری در استراتژی های قدیمی تولید برق شده است. در دهه ی اخیر نیروگاه های تولید پراکنده (DG) به عنوان یک راهکار در جهت تامین توان مورد اهمیت خاصی قرار گرفته اند. نیروگاه های تولید پراکنده منابع تولید انرژی الکتریکی با ظرفیت پایین هستند که عموما به شبکه ی توزیع متحصل می شوند. در این مقاله سعی شده تا با استفاده از سیستم های فتوولتاییک به عنوان یک نیروگاه تولید پراکنده (DG) شاخص های شبکه را بهبود داده و به عنوان یک راهکار درجهت تامین توان با ظرفیت پایین بتوان به منافعی نظیر کاهش تلفات، افزایش قابلیت اطمینان، تعویق در سرمایه گذاری کلان و کاهش آلودگی زیست محیطی دست یافت.

سلول های فتوولتاییک، تولید پراکنده، کاهش تلفات، شبکه های توزیع، انرژی های تجدیدپذیر