رضا کرکه آبادی - کارشناس ارشد مهندسی شیمی، سازمان تحقیقات و جهاد خودکفایی ندسا
محسن دادور - کارشناس ارشد مهتدسی مکانیک، دانشگاه اصفهان
صادق بهادری - کارشناس ارشد مهتدسی مکانیک، دانشگاه اصفهان

پیلهای سوختی غشا پلیمری به دو روش قابل طراحی هستند. روش طراحی اول که به حالت عملیات انتها باز (جریان عبوری) معروف است به گونهای است که مقداری سوخت اضافی وارد پیل شده و در نهایت سوخت واکنش نیافته از انتهایپیل خارج میشود. این سوخت اضافی در بیشتر مواقع به وسیلهی تجهیزات جانبی به کار گرفته شده در سیستم کلی، رطوبت زدایی شده و دوباره به چرخهی سوخت بازگردانده میشود. در این نمونه از طراحی با وجود اینکه مشکلات خوردگی و در نتیجه سرعت تخریب پیل کاهش مییابد، اما نیاز به تجهیزات جانبی بیشتری وجود دارد و طبیعی است که وزن، حجم و قیمت سیستم بیشتر خواهد بود. در روش طراحی دوم، سوخت دقیقا به مقدار لازم برای واکنش الکتروشیمیایی وارد پیل می شود و در نتیجه هیچ سوخت اضافی از انتهای پیل خارج نخواهد شد و نیازی به تجهیزات اضافی وجود ندارد. در این نمونه ازطراحی با وجود مشکلات حاد مربوط به تخریب اجزای پیل سوختی،وزن، حجم و قیمت نهایی سیستم به طور چشمگیری کاهش مییابد. در مقالهی حاضر به بررسی هر دو نوع طراحی و مقایسهی آنها با یکدیگر پرداخته شده است

پیل سوختی غشاء پلیمری، انتها بسته، انتها باز، راندمان سوخت