آرش ربیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی پردیس فارابی دانشگاه تهران
مونا کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی پردیس فارابی دانشگاه تهران

استفاده از قابلیت های تولید به عنوان مزیت رقابتی توسط اسکینر مطرح گردید، بر اساس این پارادایم، قابلیت های رقابتی کیفیت، اطمینان به زمان عرضه، انعطاف پذیری و هزینه تبدیل به نیروی محرکه سازمان می شوندیا اثر بازدارنده بر روی سازمان اعمال می کنند و سبب کاهش عملکرد سازمان می شوند، بنابراین مدیریت سازمان در تعیین استراتژی هایش باید به اثر این قابلیت ها توجه کند و میان آنها یک مصالحه برقرار کند. به این معنی که بیشترین منابع و انرژی سازمان صرف بهبود قابلیتی شود که بیشترین بهره را برای سازمان دارد،بنا به مصالحه ای که میان این قابلیت ها برقرار شده است، بهبود یکی از این قابلیت ها منجر به کاهش سطح عملکرد قابلیت های دیگر می شود، این تیوری بیش از دو دهه مورد آزمایش قرار گرفته است. در ابتدا تحقیقات بسیاری آن را تایید کردند، ولی مواردی نیز مشاهده گردید که افزایش یک قابلیت نه تنها بر دیگر قابلیت ها اثر منفی نمی گذارد بلکه سبب بهبود یک یا چند قابلیت دیگر نیز می شود. با بررسی مقالات متعدد دیگر دراین زمینه پیچیده تر بودن ماهیت مصالحه میان این قابلیت ها آشکار گردید. نتیجه این تحقیقات به صورت مدلی مفهومی ارایه شده است، که طبقه بندی قابلیت های رقابتی نحوه اثر آنها را بر یکدیگر مشخص کند، بر اساس این مدل قابلیت ها به سه سطح تقسیم شدند، افزایش قابلیت های سطح بالاتر (کیفیت و عرضه)، اثر حمایتی بر قابلیت های سطح پایین و بهبود قابلیت های سطح پایین، اثر مصالحه ای بر روی قابلیت های سطح بالا دارند.

مصالحه، قابلیت رقابتی، مدل مفهومی