شناسایی شواهد ژیومورفولوژیکی حاصل از پایین رفتن سطح آب دریاچه ارومیه و ارایه راهکارهایی جهت جلوگیری از خشک شدن دریاچه

دریاچه ارومیه بزرگترین و شورترین دریاچه داخلی ایران است و طبق آخرین آمارها مساحت آن حدود 3000 کیلومتر مربع برآورد شده است. این دریاچه بین عرضهای جغرافیایی 41 35 تا 29 38 شمالی و طولهای جغرافیایی13 44 تا 53 47 شرقی قرار دارد. مساله مورد بررسی در این مقاله علل تغییر و کاهش سطح ترازدریاچه ارومیه در سال های اخیر و شناسایی واحد های ژیومورفولوژیکی بعد از پایین رفت سطح آب دریاچه و ارایه راهکارهایی جهت جلوگیری از خشک شدن دریاچه است.واحد های ژیومورفولوژیکی شناسایی شده در اطراف دریاچه عبارتاند از نوارهای ساحلی، دریابارهای نوار ساحلی، واحد پلایا ، واحد دشت آبرفتی، واحد مخروط افکنه، زمین-های کویری، تراسهای دریاچهای و جزایر بیرون آمده از آب. روش کار در این مقاله به صورت اسنادی و کتابخانهای می باشد. عمده ترین عوامل تهدید کننده دریاچه را می-توان به چند دسته تقسیم کرد: عدم تامین حقابه دریاچه، تغییرات اقلیمی شامل کاهش بارش و افزایش دما، اجرای طرح های توسعه ای و زیر بنایی و تغییر کاربری اراضیبرای امور کشاورزی. در آخر راهکارهایی چند ارایه شده است: مهمترین اقدامی که جهت جلوگیری از کاهش سطح و عمق این دریاچه و احیای آن می توان پیشنهاد کرد،تدوین و اجرای طرحی جهت تامین و تضمین حقابه دریاچه می باشد به طوری که طرف منتفع نیز برای احیای دریاچه و ارزش بالقوه آن اهمیت قایل شده و سهم آن را به نفع خود مصادره نکنند. از جمله راه کارهای دیگر در این راستا، جلوگیری از تغییر کاربری اراضی حاشیهای دریاچه و احیای وضعیت اولیه آن می باشد.

Keywords:

دریاچه ارومیه , واحدهای ژیومورفولوژیکی , عوامل فیزیکی , عوامل انسانی