عباس چشم وهام - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری)آمایش شهری
نرگس صاحبی رهنی - کارشناسی ارشد الهیات و معارف اسلامی)فقه و مبانی حقوق اسلامی
محمدحسن داودیان - دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان، واحد شهید رجایی تربت حیدریه

رشد صنعت و افزایش جمعیت در شهرها، به ساخت و سازهای سوداگرانه ای منجر شدهاست این ساخت و سازها به موضوعات بهداشتی، تامین نور کافی و هوای سالم و فضاهای گذران اوقات فراغت توجه کافی نمیکنند. از سوی دیگر، ضرورت ایجاد کاربریهای جدید شهری، برای پاسخگویی به نیازهای روز افزون شهرنشینان به تدریج باعث کاهش سهم فضای سبز و باغهای شهری گردیده است که ماحصل آن آلودگی- های زیست محیطی موجود میباشد. فضای سبز شهری به عنوان بخشی از فضای باز شهری عامل اصلی در ساختار سیمای شهری، بهبود شرایط اکولوژیکی ،گذران اوقات فراغت و تفریح محسوب میشود. اهمیت فضای سبز در محیط شهری تا آن حد است که به عنوان یکی از شاخص- های توسعهیافتگی جوامع مطرح بوده و در عین حال معیاری برای ارتقاء کیفیت فضای زندگی محسوب میشوند. از این رو توزیع و پراکنش متعادل آن در سطح شهر اهمیت بسیاری دارد. بنابراین ماحصل این کمبود فضای سبز و توزیع نسبتا نامتناسب فضای سبز در شهر جنگل، کیفیت پایین زندگی شهری، عدم سلامتی، سرزندگی و شادابی، سرگرمی، اوقات فراقت، تفریح، احساس آسایش و راحتی، خوشبختی و نهایتا بروز بیماریهای روانی، ناهنجاریهای اجتماعی، اعنیاد، طلاق، خودکشی، جنگ و دعوا و بزهکاری، بداخلاقی و... میباشد

توزیع فضایی، فضای سبز شهری، پارک، کیفیت زندگی، شهر جنگل