زینب خوشحال - کارشناسی ارشد گفتار درمانی ،گروه گفتار درمانی، دانشکده توانبخشی ،دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران
طاهره سیما شیرازی - دکتری گفتار درمانی،استادیار گروه گفتار درمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی ،تهران ،ایران
بهروز محمودی بختیاری - دکتری زبان شناسی همگانی، دانشیار پردیس هنر های زیبای دانشگاه تهران ،ایران
عنایت الله بخشی - دکترای آمار حیاتی،استادیار گروه آمار، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران

یکی از حوزه های صرف، تصریف است که از طریق آن ملاحظا ਾਂ افراد دارایاختلال زبانی آسیب دیده است. بنابراین ارزیابی تصریف در این افراد مهم محسوب می شود. پژوهش حاضر به تعیین روش های ارزیابی صرف زمان فعل و تعیین بهترین روش ارزیابی می پردازد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - تحلیلی بود. آزمودنی ها شامل 27 دختر و 28 پسر بوده که در دو گروه سنی 3 و 4 ساله مورد بررسی قرار گرفتند. شرکت کنندگان براساس روش نمونه گیری خوشه ای از مهد کودک های شهر رشت انتخاب شدند. جهت ارزیابی صرف زمان فعلی از 8 تکلیف تکرار بلافاصله، تکمیلی داستان، تکمیلی جمله 1، تکمیلی جمله 2، سوالی، دو گزینه ای، الگو دهی 1 و الگو دهی 2 استفاده شد. زمان های مورد بررسی عبارت بودند از ماضی ساده، ماضی نقلی، ماضی استمراری، ماضی بعید، مضارع اخباری و مضارع التزامی، نتایج پژوهشی با استفاده از شاخصی مرکزی میانگین، شاخص های پراکندگی شامل انحراف معیار، دامنه تغییرات و آزمون اندازه گیری های مکرر و با استفاده از SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان داد میانگین امتیاز روش تکرار بلافاصله بیشتر از سایرین بوده است، ولی به دلیل ناکارآمدی در ارزیابی توانایی صرف زمان فعل، حذف گردید. روش بعدی یعنی تکمیل داستان (میانگین 22 و انحراف معیار 4/14) به عنوان بهترین روش انتخاب شد. همچنین نتایج آزمون اندازه گیری های مکرر نشان داد که سایر روش ها با روش تکمیل داستان اختلاف معنی دار دارند (0/001 > P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این بررسی می توان گفت در بین 8 روش مورد بررسی، روش تکمیلی داستان برای ارزیابی صرف زمان فعلی بهتر است.

صرف فعل، زمان فعل، فعل، ارزیابی ،کودکان