اسماعیل آقابابایی بنی - استادیار و عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

در صورتی که کسی پس از دعوت و اخراج شبانه از منزل، مفقود شود، ماده 513 قانون مجازات اسلامی دعوت کننده را ضامن دیه می داند و برخلاف اصل برایت، فرض را بر مجرمیت قرار می دهد، بی آن که بین وجود لوث و غیرآن، تفاوتی قایل شود. در حالی که در فقه، نظر موافق ماده یاد شده، از جهات متعدد قابل نقد است و اصل برایت، اقتضا دارد که دعوت شبانه نتواند از عوامل مسیولیت به شمار آید. این مقاله درصدد است براساس اقوال فقهی و مستندات آنها، صحت و سقم دیدگاه یادشده را در فقه بررسی کند و در صورت اثبات، نحوه انعکاس آن را در قانون، یادآور شود.

مسیولیت کیفری، ضمان، لوث، اصل برایت