سید حسن حسینی (اخلاق) - کاندیدای دکتری فلیفه، دانشگاه علامه طباطبایی

انسان ها در عین وحدت در بشر بودن، در نوعی کثرت ( در عقاید، علایق نژاد، زبان و ... ) به سر می برند که البته گریزی از پذیرش این هر دو واقعیت نیست. اما امروزه نزاع میان وحدت و کثرت، در صورتی تازه، انسانی را به خود مشغول ساخته است: آیا انسان ها با وجود تمام تفاوت هایی که با یکدیگر دارند، از حقوق واحدی برخوردارند، حقوقی که بتوانیم آنها را حقوق بشر بنامیم و همه ملزم به رعایت آن باشند آیا حقوق بشر با کثرت نگرش ها و منش های جوامع انسانی سازگار است در همین راستا، مسیله ای دیگر رخ می نماید: نگرش های مذهبی و عرفانی همواره انسان ها را به چند گروه تقسیم می کنند و برداشت ابتدایی آن است که این گروه ها از حقوق واحد و یکسانی برخوردار نیستند. با پذیرش چنان نگرش هایی، باور به حقوق یکسان و اساسی بشر چه سرنوشیت می یابد برای پاسخ گویی به این پرسش ها، در این مقاله، نگاه دو چهره ی سرشناس و تاثیرگذار شرق و غرب به این موضوع کاویده می شود: مولوی و نیچه.

مولوی، نتیچه، تفاوت ها، حقوق بشر