الیور لیمان - دانشگاه کنتاکی، ایالات متحده آمریکا
سید لطف الله جلالی

تنوع در مجموعه ای از عرصه ها، همچون عرصه ی قومیت و دین، چاشنی دموکراسی و مایه ی غنای ماهیت جامعه تلقی می شود. اما بسیاری از دولتمردان تمایل دارند که اعضای دولت را به کسانی محدود سازند که به اکثریت نزدیک اند؛ و غالبا قوانینی هم برای تثبیت این همگونی وجود دارد. دلایل این گونه محدودیت ها در باب تنوع، گاه اقتصادی، و گاه مبتنی بر امنیت اند. این دلایل بع طور آشکار منطقی اند و طرفدار افزاش تنوع نسبت به آنها پاسخ گو باشد. در مقاله ی حاضر، نه بر ملاحظات عملی، بلکه بر این ایده متمرکز خوهم شد که برای حفظ میزانی از هم شکلی در جمعیت یک کشور یا منطقه، لازم است چیزی برای مطرح کردن وجود داشته باشد. در اینجا می توان مطلب را با نظریه ی عصبیت ابن خلدون که بیانگر اهمیت میزانی از انسجام میان اعضای جامعه است، و نیز با این تصور آغاز کنیم که یقینا او این ضرورت را ابراز می دارد تا انسجام مطلوب بر پایه ی چیزی حاصل آید که شهروندان در آن احساس مشارکت عمومی داشته باشند. پس می توان گفت که اگر تنوع به ضعف عصبیت منجر شود، نامطلوب است.

تنوع، عصبیت، دموکراسی، لیبرال