بررسی کارایی جاذب های پلیمری شبکه ای در حذف فلزات سنگین آب با استفاده از مطالعات ایزوترم جذب

جاذب های پلیمری ابزار مفیدی برای حذف فلزات سنگین ازمحلول های آبی به شمار می روند. از آنجایی که استفاده از مدل های جذب می تواند موجب پیش بینی و تسهیل ارزیابی این فرایند شودلذا در این تحقیق به بررسی رفتار جذبی جاذب های شبکه ای شده کیتوزان، پلی وینیل الکل و ترکیب آنها نسبت وزنی1:1 به منظور حذف فلزات نیکل ومنگنز از محلول های آبی ،از طریق دومدل جذب لانگمیر و دوبینین-رادشکویچ، پرداخته شد. جاذب پلی وینیل الکل با هر دو روش شیمیایی وپرتویی و سایر جاذب ها به دلیل عدم مقاومت کیتوزان به پرتو فقط به روش شیمیایی شبکه ای شدند. برای هر دو فلز، مدل لانگمیر تطابق بهتری با داده های آزمایشگاهی داشت. بیشینه ظرفیت جذب به دست آمده از مددل لانگمیر نشان داد که جاذب کیتوزان/پلی وینیل الکل از جذب بالاتری نسبت به جاذب های دیگر برخوردار است بیشنیه جذب توسط این جاذب 52/63 میلی گرم بر گرمم برای نیکل و 30/30 میلی گرم بر گرم برای منگنز بود و فلز نیکل بیشتر از منگنز جذب شد. همچنین پلی وینیل الکل شبکه ای شده به روش شیمیایی، برای نیکل بیشینه جذب 38/64 میلی گرم بر گرم و برای منگنز بیشینه جذب 19/23 میلی گرم بر گرم را داشت که نسبت به مقدار مربوط به نمونه شبکه ای شده به روش پرتویی بالاتر بود در نهایت بر مبنای نتایج حاصل از این مطالعه مشخص شد که میزان جذب در ارتباط با نوع فلز جذب شده ساختار جاذب و روش شبکه ای کردن آن است.

Keywords:

جذب فلزات سنگین , شبکه ای شدن , ایزوترم لانگمیر , ایزوترم دوبینین , راد شکویچ