ارزیابی بالینی تاثیر سایکودراما در درمان اضطراب اجتماعی موردپژوهی

فوبیای اجتماعی که در DSM 5 به اضطراب اجتماعی تغییر نام داده است، سبب ناتوانی شدید فرد دربرقراری ارتباطات اجتماعی و احساس شرمندگی و عدم تمایل به حضور در موقعیتهای اجتماعی خاص میشود. بنابراین به کارگیری یک روش درمانی موثر در مورد آن بسیار حایز اهمیت است. اگرچه روشهایدرمانی نمایشمحور برای درمان این اختلال توصیه شدهاند اما کاربرد این روشها به صورت بالینی در پژوهشها به چشم نمیخورد. بنابراین مهمترین هدف پژوهش حاضر، آزمون اثربخشی سایکودراما به عنوانیک روش درمانی نمایشمحور در درمان اضطراب اجتماعی بود. پژوهش حاضر یک پژوهش تجربی از نوعموردپژوهیست که از طرح AB استفاده کرده است. درمانجو، یک پسربچهی ده سالهی مبتلا به اضطراب اجتماعی و آزمونی که برای برآورد میزان و نوع اضطراب درمانجو به کار گرفته شد، آزمون اضطرابکودکان اسپنس بود. نتایج مشاهده توسط درمانگر و مادر درمانجو، نشاندهندهی کاهش قابل توجه نشانههایاضطراب اجتماعی درمانجو بود. همچنین مقایسهی نمرات درمانجو در آزمون اضطراب کودکان اسپنس در پیشآزمون و پسآزمون، بیانگر کاهش قابل ملاحظهی میزان اضطراب اجتماعی او بود. با توجه به یافتههایپژوهش، میتوان گفت که سایکودراما، روش درمانی مناسب و موثری در درمان اضطراب اجتماعی است اما با توجه به اینکه پژوهش حاضر یک موردپژوهی است، به سختی میتوان نتایج آن را تعمیم داد. لذا پیشنهاد پژوهشگر حاضر، انجام پژوهشهای بیشتری با هدف آزمون اثربخشی سایکودراما در درمان اختلال مذکور است.

Keywords:

سایکودراما , اضطراب , اضطراب اجتماعی , اضطراب جدایی