اثربخشی آموزش برنامه ریزی چندبعدی، بربهبودمهارتهای اجتماعیو ارتباط کلامی کودکان اتیسم شهرستان کرج

پژوهش حاضر به منظور، بررسی میزان اثر بخشی آموزش برنامه ریزی چند بعدی، بر بهبود مهارت های اجتماعی و ارتباط کلامی کودکان اتیستیک کرج انجام پذیرفت. جامعه مورد نظر در این تحقیق، دانش آموزان دارای اتیسم دبستان استثنایی مخصوص آموزش اتیسم بود. تعداد ( 16 نفر ) به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش( 8 نفر) و گروه کنترل( 8 نفر)، جایگزین شدند. این پژوهش به صورت آزمایشی به مرحله اجرا درآمد و آموزش برنامه ریزی چند بعدی بر روی گروه آزمایش در چهار چوب یک برنامه ی آموزشی 13 جلسه ای و به مدت 3 ماه و طی یک جلسه دو ساعته در هفته، انجام پذیرفت، در این فاصله کودکان اتیستیک گروه کنترل، هیچ آموزشی را دریافت نکردند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی تشخیصی اتیسم(گارز) که از روایی و پایایی مناسبی برخوردار است، استفاده شد. این پرسشنامه، توسط والدین، پاسخ داده شد، و سپس نمره گذاری آن، توسط پژوهشگر انجام گرفت. داده های جمع آوری شده به روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش برنامه ریزی چند بعدی تاثیر معناداری بر افزایش مهارت های اجتماعی و ارتباطات کلامی کودکان اتیستیک داشته است. میتوان از روش برنامهریزی چند بعدی به عنوان یک برنامه آموزشی جامع برای این گروه از کودکان بهره گرفت و آن را به عنوان درسی مستقل در برنامه هفتگی دانش آموزان اتیستیک مد نظر قرار داد.

Keywords:

اتیسم , مهارت های اجتماعی , ارتباظات کلامی , برنامه ریزی چند بعدی