زهرا زواریان - دانش آموخته کارشناسی ارشد فلسفه غرب، دانشگاه آزاد اسلامی تهران، واحد شمال
بیژن عبدالکریمی - دانشیار فلسفه، دانشگاه آزاد اسلا می تهران، واحد شمال

زبان در هرمنوتیک فلسفی جایگاه ویژهای دارد. تجربه زندگی انسان، ساحتی از بودن در جهان است که تنها بهواسطه زبان قابل شناسایی است. زبان واسطهای است که فهم در آن تحقق مییابد. هر فهمی تاویل است و هر تاویلی در چارچوب زبان شکل میگیرد. از نظر گادامر، حقیقت امری است که در واقعه فهم بر ما آشکار میشود و این ظهور بیش از هرچیز، متکی بر حالت گشودگی و گفتگوگرانه است. رابطه زبان با هستی، رابطهای آینهای و انعکاسی است. زبان ذاتا ساختاری تاملی دارد و در بیان و گفتار به وجود این امکان را میدهد که خود را به ظهور رساند. از دیدگاه گادامر، شعرو تفکر همپای یکدیگرند. شعر ساحتی است که در آن تفکر، شاعرانه میشود. شاعر از راه همدلی و رهاشدگی شاعرانه، توانایی شنیدن ندای وجود را حاصل میکند و به ذات وجود نزدیک میشود. عنصر مشترک میان شاعر و متفکر، ضمن همدلی آنها با وجود،مشارکت ایشان در امر زبان است. آنها خود را در زبان منکشف میسازند. گویی هستی، فقط از راه زبان است که در تفکر شاعرانه و شعر متفکرانه خود را آشکار میکند. اما سخن بر این است که این ظهور چگونه اتفاق میافتد تاویلگر یا مفس ر چطور میتواند به فهم شعر نزدیک شود آیا فهم از طریق روش امکانپذیر است یا گادامر نحوه دیگری برای تاویل پیشنهاد میکند این مقاله تلاش میکند به شرح دیدگاه گادامر در باب نسبت فهم و حقیقت، رابطه زبان و وجود و نیز رابطه شعر و تاویل آن بپردازد.

هرمنوتیک فلسفی، وجود، فهم، زبان، شعر، تاویل