سمیه صفی - اصفهان، دانشگاه صنعتی اصفهان،
مهران غیاثی - اصفهان، دانشگاه صنعتی اصفهان،
محمد مرشد - اصفهان، دانشگاه صنعتی اصفهان،
سید عبدالکریم حسینی - اصفهان، دانشگاه صنعتی اصفهان،

در سال های اخیر، الکتروریسی به عنوان فنی ساده و موثر بر تولید الیاف پلیمری بسیار ظریف و ممتد با قطری در حدود چند صد نانومتر مورد توجه قرار گرفته است. دراین مقاله ، با توجه به مزایا و خواص زیستی مطلوب زیست پلیمر طبیعی آلژینات ومزیت های مضاعف نانولیف تولید شده از آن امکان الکتروریسی این زیست پلیمر بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که نه تنها محلول سدیم آلژینات در آب از راه فن الکتروریسی قابل ریسیدن نیست، بلکه اضافه کردن افزودنی های مناسب نظیر مواد فعال سطحی و حلال های آلی به محلول سدیم آلژینات نیز اثر قابل توجهی بر افزایش قابلیت الکتروریسی محلول پلیمری ندارد. استفاده از نمک چهارتایی آمونیوم آلژینات یا آلژینیک اسید به جای سدیم آلژینات نیز در افزایش انحلال پذیری پلیمر در حلال های آلی و بهبود قابلیت الکتروریسی ان موثر نبود اما با افزودن غلظت های مختلف پلیمر مصنوعی پلی اتیلن اکسید(PEO) به محلول آبی سدیم آلژینات، الکتروریسی مخلوط پلیمری به طور موفقیت آمیز انجام شد. با کمک تصاویر میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترون پویشی (SEM) ساختار و توزیع قطری الیاف الکتروریسی شده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج طیف سنجی زیر قرمز ،موید برهم کنش ضعیف بین پلیمری (نظیر پیوند هیدروژنی) ما بین گروه های هیدروکسیل سدیم آلژینات و اکسیژن اتری در زنجیر پلیمریPEO بود. نتایج گرانروی سنجی محلول های پلیمری نیز حاکی از ان است که قابلیت الکتروریسی و شکل شناسی نانوالیاف ، به شدت به گرانروی محلول و در نتیجه به نسبت سدیم آلژینات به PEO وابسته است.

سدیم آلژینات، الکتروریسی، نانوالیاف، پلی اتیلن اکسید، مخلوط پلیمر