فرهاد سلیمی - تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی
محسن وفایی سفتی - تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی
مهدی رزاقی کاشانی - تهران،دانشگاه تربیت مدرس،دانشکده مهندس شیمی، گروه مهندسی پلیمر
مجید رفیع پور - تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی

دراین پژوهش، کامپوزیت ژل(پایه پلی آکریل آمید با شبکه ساز استات کروم(III)) با استفاده از روش حلال (آب مقطر و آب سازند) و نانوذرات رس تهیه شد. به کمک آزمایش های XRD ، فاصله بین لایه ای برای ذرات رس کایولینیت در کامپوزیت ژل ارزیابی شد. اصلاح کایولینیت با استفاده از دی متیل سولفوکسید باعث شد که فاصله بین لایه ای از 7/21 به 10/82A افزایش یابد. نتایج نشان می دهد که برای نمونه های ساخته شده با خاک رس اصلاح نشده علاوه بر پیک خاک رس خالص پیکی پهن در 2&=8وجود دارد که نشان دهنده نفوذ پلیمر در بین لایه های خاک رس است. در نمونه ساخته شده با خاک رس اصلاح شده هیچ افزایشی در فاصله بین لایه ای مشاهده نشد افزودن 15 درصد خاک رس(اصلاح شده و نشده) باعث کاهش 20 درصدی چروکیدگی شد. زمان ژل شدن برای کامپوزیت های ساخته شده با هر دو نوع خاک رس با ازدیاد غلظت آن شروع به افزایش کرد و این افزایش برای نمونه تهیه شده با خاک رس اصلاح نشده بیشتر بود. گرانروی ژل در نمونه های ساخته شده با خاک رس اصلاح شده با ازدیاد غلظت آن شروع به افزایش کرد و در غلظت 15 درصد خاک رس گرانروی به بیشترین مقدار رسید، اما برای خاک رس اصلاح نشده بیشینه گرانروی در غلظت 30 درصد مشاهده شد.

کامپوزیت ،خاک رس ،اصلاح شده، پلی آکرویل آمید، کایولینیت، روش حلال