علی سنجری پور - کارشناس ارشد حقوق جزا و جرم شناسی ،دانشکده حقوق دانشگاه قم

سحر رفتاری است که قرآن کریم حدی برای آن تعیین نکرده است. آرای اهل لغت، فقیهان و مفسران شیعه و اهل سنت نسبت به سحر مختلف بیان شده است. سحر نوعی اعمال خارق العاده همراه با خدعه و تمویه و اضرار به غیر که آثاری از خود در وجود انسان باقی میگذارد و در واقع نوعی چشمبندی و تردستی که جنبه روانی و خیالی دارد. همه اقسام سحر در شریعت اسلام حرام است، مگر مواردی مانند خواص اجسام زمینی (علم الخواص) و یا نسبتهای ریاضی (علم الحیل). اقسام مختلفی برای سحر ذکر شده که اختلافی میباشند که بعض اقسام آن سحر و دارای تاثیر میباشد و بعض دیگر، مضر6 نمیباشد و دارای تاثیر است؛ ام6ا متاسفانه ساحران از آنها برای اغفال و فریب مردم سوء استفاده میکنند. در خصوص حقیقت سحر فقیهان سه دستهاند: گروهی عقیده دارند سحر حقیقت دارد و برخی قایلند حقیقت ندارد و عدهای هم تفصیل دادهاند. فقیهان قایلاند: حل6 سحر به وسیله غیر سحر مانند قرآن، دعا و ذکر جایز است. حل6 سحر به وسیله سحر اختلافی است و اکثر فقیهان عقیده دارند: اگر مصلحت و یا غرض عقلایی و شرعی در کار باشد جایز و چه بسا واجب باشد. که رکن قانونی سحر از لایحهق. م. ا. حذف و در ماده 220 لایحه پیشبینی شده است و رکن مادی آن خدعه، تمویه، حل6 ،عقد، استحداث خوارق، نیرنجات، تصفیه نفس، دود کردن، دمیدن و استخدام اجن6ه و استنزال شیاطین، قسم دادن و اضرار به غیر میباشد. رکن روانی سحر، جایی که ساحر عمدا0 یا سهوا0 سبب جنایتی را فراهم آورد که در صورت عمدی بودن، قصاص و در غیر عمد بایستی ضرر و زیان را جبران کند، چه سحر حقیقت داشته باشد یا نداشته باشد که آثار آن از قبیل قتل، جنون، ایجاد اختلاف، اضرار به غیر و نقص دست و پا است تحت عنوان آثار کیفری و مدنی سحر بیان گردیده است.

سحر2 ، شعبده4 و قانون مجازات اسلامی 3 ، معجزه