بررسی وضعیت حقوقی و شرعی ازدواج فرزندخوانده با سرپرست خود درحقوق ایران

در جامعه شاهد کودکانی هستیم که کانون گرم و خانه و کاشانه آنان در اثر طلاق یا مرگ والدین در اثر حوادث طبیعی مانند زلزله، تصادف ، و وقایع گوناگون دیگر متلاشی و فرو پاشیده است، یا به علت فرار از ثمره تلخ روابط نامشروع زن و مردی گنهکار و یا به خاطر فقر شدید، کودکان معصوم رها شده و بدون سرپرست ماندهاند. این کودکان معمولا به موسسات نگهداری کودکان بی سرپرست سپرده میشوند. قانون مدنیایران به پیروی از شریعت اسلام، فرزندخوان دگی را به رسمیت نشناخته و فقط طبق قانون حمایت از کودکان بیسرپرست و بد سرپرست، خانوادههای فاقد فرزند میتوانند کودکان بیسرپرست و بد سرپرست را به فرزندی بپذیرند. فرزندخوانده وقتی وارد یک خانه میشود هیچگونه محرمیتی با خانواده ندارد، محرمیت و حرمت دایمیبین فرزندخوانده و والدین ادعایی، بهطور معمول از طریق رضاع (شیردادن) یا عقد محرمیت با شرایط خاصی امکانپذیر میگردد. یکی از نقصهای مهم قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست و بد سرپرست ، سکوت درباره امکان یا حرمت نکاح طفل با پدرخوانده یا مادرخوانده است که رویه قضایی را با مشکل بزرگی روبهرو میسازد. اگر چه این ازدواج از نظر فقهی جایز است ولی عرف آن را نمیپذیرد و باید اخلاق و ارزشهای جامعه نیز در نظر گرفته شود. این پژوهش کوشش میکند، با روش تحلیلی B توصیفی، با استفاده از پایگاههای اطلاعاتی و منابع کتابخانهای و گزارشها، این امر مهم را مورد کنکاش قرار دهد و نتیجه به دست آمده بیان میدارد که فرزند خواندگی نهادی است قانونی که رابطه خاصی بین فرزندخوانده و سرپرستایجاد میکند و در مقوله ازدواج فرزندخوانده با سرپرست قانون گذار باید برای استحکام بخشیدن رابطه فرزند پذیر و فرزندخوانده و همچنین بالا بردن امنیت و آزادی بین آنها در تصمیم گیری های خود، اعتقادات عرف، اخلاق، باورهای عمومیمردم را نیز در نظر بگیرد تا جامعه دید مثبتی نسبت به فرزند خواندگی پیدا کند. در واقع هدف و مقصود فرزندخواندگی این است که ازدواج با فرزندخوانده صورت نگیرد.

Keywords:

قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بد سرپرست , فرزند خواندگی , صیغه محرمیت , ازدواج فرزندخوانده , عرف و اخلاق جامعه