رقیه عبادی فرد - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسلامی، زاهدان، ایران.
حمید صمصام - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدزاهدان، زاهدان، ایران.

این گونه ادبی، به معنای عام، به آثاری اطلاق میشود که هم از نظر درونمایه و ساخت و پرداخت و تصویر و هم از نظر زبان و بیان و شیوه ارایه با نیازها،علاقهمندیها، تجربهها، و تواناییهای درک و خواندن کودکان و نوجوانان متناسب باشد . ادبیات نوجوانان به معنی واقعی آن، یعنی نوشتههایی که در آنحس و حال کودکانه حاکم باشد، به زبان و نثری مناسب سطح سواد کودکان نوشته شده و معمولا همراه با تصاویر است؛ بهعنوان یک شکل ادبی مستقلتقریبا از نیمهی دوم سدهی هجدهم میلادی در جهان پدید آمده است. در ظهور دیر هنگام این نوع ادبیات، عوامل اقتصادی و اجتماعی موثر بودند. پیش از عصر جدید )رنسانس( به کودکان بیشتر همچون بزرگسالانی کوچک نگریسته میشد و ادبیاتی ویژهی نیازهای خاص و سطح درک و فهم آنان ضروریشمرده نمیشد. در کشورهای اروپایی، یکی از کتابهای چاپی ویژهی کودکان جهان مریی در تصاویر ) 1658 م( از کومنیوس ) - 1592 1670 م( است. کتابی که آموزشی و درسی بود، ولی نخستین کتاب مصور کودکان به شمار میآید. بعدها شارل پرو درفرانسه و برادران گریم درآلمان قصه های کهن و معروف سرزمینشان را گردآوری و بازنویسی کردند که این کتابها بسیار مورد توجه قرار گرفت و در کشورهای مختلف از جمله ایران ترجمه شد. درسدهی نوزدهم میلادی تصاویر نقش برجستهای در کتابهای کودکان یافتند و همچون امروز برای جلب توجه کودکان به داستانها کمک به آنها برایتجسم شخصیتها و کنشهای داستانی به کار رفتند. این نوع ادبیات تا سدهی بیستم بهعنوان یک نوع ادبی عمده تکامل یافت و شکل پذیرفت و در این سده به اوج تکامل خود رسید

ادبیات، ادبیات نوجوانان، شعر فارسی