سیف الله فلاح - عضو هیات علمی دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهرکرد
فرحناز توکلی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی، دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد

تخریب و نابودی محیطهای طبیعی و بهره برداری بی رویه از منابع طبیعی از مهمترین مسایل کشور است. استفاده صحیح از منابع آبی و خاکی کشور با توجه به شرایط اقلیمی و به عنوان یکی از ضروری ترین اجزاء محیط زیست و منابع طبیعی با استفاده از توسعه پایدار کشاورزی امکان پذیر میگردد. در دهههای اخیر استفاده از منابع و مواد شیمیایی درکشاورزی بطور فزایندهای افزایش داشته است. اما در پی آگاهی و حساسیت مردم نسبت به عواقب مخرب استفاده بیش از حد کودهای شیمیایی و سموم بر روی محیط زیست و سلامتی انسان، ادبیات جدیدی در عرصهی بهرهبرداری از منابع طبیعی و کشاورزی تحت عنوان توسعه پایدار و کشاورزی پایدار شکل گرفت. بنابراین بررسیهای گستردهای در مورداصول و مبانی و شاخصهای مرتبط با پایداری انجام شده است و بر اساس مطالعات مختلف مناطق در طبقههای پایدار، پایدار ضعیف و ناپایدار طبقه بندی شدهاند. همچنین مطالعات متعددی برای شناسایی راهکارهای ارتقای سطح پایداری مناطق تحت بهرهبرداری انجام شده است که در مجموع یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین عوامل ارایه آموزش جهتافزایش سطح دانش و اطلاعات بهرهبرداران با روشهای نوین تولید و اصول و مبانی کشاورزی پایدار است که میتوان با تلفیق این آموزشها و دانش بومی موفقیت در بهبود سطح پایداری کشاورزی در مناطق با پایداری پایین یا ناپایدار ارتقا بخشید. در حال حاضر کشور نیازمند فرهنگ سازی زیست محیطی است. فرهنگ در توسعه پایدار کشاورزی و منابع طبیعی، افزایش زمینههای مشارکت در دو سطح رسمی و غیر رسمی را سبب خواهد شد. البته بایستی مشارکتی پیوسته طراحی شود تا در بستری فرهنگی توسعه پایدار تحقق یابد. ویژگیهای فرهنگی توسعه را بایستی از دل فرهنگ خود مناطق بیرون کشید و تقویت نمود. لذا هر جامعهای باید بر پایه توانمندیها و هویت مستقل فرهنگی خود راه توسعه خویش را بپیماید.

فرهنگ، آموزش، کشاورزی، پایدار، مشارکت