فریده سعید نعمت پور - کارشناس ارشد علوم ورزشی دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد
احمد ابراهیمی عطری - استادیار دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد
ناهید بیژه - استادیار دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد
امید محمددوست - هیات علمی گروه علوم ورزشی دانشگاه سیستان و بلوچستان

روش بررسی: این پژوهش به روش نیمه تجربی و به صورت پیش و پس آزمون بر روی 49 دختر دانشجوی سالم با میانگین سنی 20/39±0/87 با انتخاب تصادفی از میان نمونه های در دسترس انتخاب شده بودند، انجام گرفت. گروه های تمرینی شامل 13 نفر گروه تعادلی، 13 نفر گروه پایداری محوری باوسیله و 12 نفر گروه پایداری محوری بدون وسیله بودند که بهمدت 4 هفته برنامه تمرینی تعادلی یا پایداری محوری باوسیله و یا بدون وسیله را انجام دادند و 11 نفر گروه کنترل در این مدت هیچگونه تمرینی انجام ندادند. قبل و بعد از دوره تمرینی، تعادل آزمودنی ها با استفاده از دستگاه بایودکس مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: مقایسه نتایج بدست آمده از تست تعادلی بایودکس، نشان دهنده تفاوت معنی دار در شاخص های کلی و داخلی _ خارجی بود. P<0/05. نتیجه گیری: با توجه به یافته های بدست آمده می توان گفت که تمرینات تعادلی و پایداری محوری باوسیله روشی مناسب برای افزایش تعادل نیمه پویا می باشد

دستگاه تعادلی بایودکس، دختران سالم، اندام تحتانی غالب، شاخص تعادل، آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا