تبیین راهکارهای ارتقاء تعامل سازگار میان بناهای معماری و طبیعت با رویکرد معماری بیوفیلیک

با پیشرفت فن آوری، الگوی زندگی انسان دستخوش دگرگونی های بسیاری گردیده است. در این میان تکنولوژی و علم معماری نیز همچون سایر پدیده ها و در پاسخ به خواسته های متنوع بشر با تحولات اساسی روبرو شده است. تحولاتی که بیشتر منجر به آسیب به محیط طبیعی و به ایجاد فاصله میان انسان و طبیعت بوده است. پس ضرورت دارد تا در این برهه از زمان مساله حیات، و سلامت طبیعت و انسان بار دیگر موضوع علم معماری واقع شود. در همین راستا معماری بیوفیلیک به عنوان رویکردی نو خواهان آن است که با احداث ساختمان با احترام کامل به عناصر طبیعی و جانوری و .. به عنوان جزیی از محیط زیست، بتواند تنش های موجود را با وارد کردن این عناصر در معماری بناها هموار سازد. بنابراین این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای مطالعات اسنادی با هدف ایجاد تعامل سازگار بین بناهای انسان ساخت و طبیعت از طریق معماری بیوفیلیک به نحوی که نتیجه ی حاصل، محصولی پایدار از لحاظ ماندگاری در تمام زمینه های زیباشناختی، عملکردی و زیست محیطی باشد تدوین گردیده است. نتایج حاصله نشان می دهد که آموزه های طبیعت، طیف وسیعی از دانش مربوط به کارایی سازه ای و تمرینات عملی به شکل فرم های زیبا و طبیعی را به معماران ارایه می دهد. اگر طراحی با اصول برگرفته از آموزه های طبیعت و با توجه و احترام به آن توام باشد، نتایج پایداری را در محصولات معماری به وجود خواهد آورد.

Keywords:

طبیعت , بیوفیلیک , فرم کالبدی , معماری بیوفیلیک , گیاهان