بررسی تاثیر انبوه سازی مسکن بر فرد زدایی از مجتمع های مسکونی (مطالعه موردی مجتمع مسکونی امام خمینی در تهران)

مجتمع مسکونی یکی از مهمترین موضوعات در کشور می باشد و خلق این فضاها مستلزم شناخت همه جانبه انسان و نیازهای متنوعش می باشد. در این مقاله به بررسی تاثیر انبوه سازی مسکن بر فرد زدایی و احساس خلوت ساکنین پرداخته می شود. سپس با توجه به دیدگاه نظریه پردازان در رابطه با محیط و رفتارهای انسانی، عوامل اصلی شناسایی و دسته بندی می شوند. این پژوهش براساس روش توصیفی، تحلیلی و هم چنین گردآوری اطلاعات از طریق توزیع پرسشنامه می باشد. پرسشنامه از نوع لیکرت میباشد که داده های حاصل از آن با برنامه spss تحلیل شده است. 229 خانوار ساکن به طور نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که در مجتمع بررسی شده در این پژوهش، عوامل کالبدی-معماری بیشترین تاثیر را بر فردزدایی و کاهش احساس خلوت دارد. عواملی از قبیل قرارگیری فضای پارکینگ میان بلوک ها، تراکم واحد مسکونی، انتقال صوت و ضعف در حریم بصری و طراحی نامناسب فضاهای سبز، مهمترین عوامل کاهش خلوت می باشد. بنابراین با طراحی مناسب و انتخاب سازه و مصالح مناسب می توان این عوامل را تعدیل کرد.

Keywords:

معماری , مجتمع مسکونی , فرد زدایی , احساس خلوت