اکوتوریسم پایدار در مناطق بیابانی ایران

آنچه با شنیدن نام بیابان در ذهن عام متصور می شود، محیطیخشک و بی آب و علف و عاری از هرگونه پوشش گیاهی استکه برای آن ارزش اکوسیستمی را درنظر نمی گیرند. در حالی کهبیابان چالشی بوم شناختی در حیات کره زمین است. در مقابلدر تفکر سیستمی، بیابان نه تنها به دلیل وجود گونه هاییمنحصر به فرد و توان اکولوژیکی ویژه، نعمتی الهی به شمار میرود، بله قابلیت ها و ارزش های اقتصادی-اجتماعی آن، توانبالایی را برای این زیست بوم رقم زده است. بررسی ها و مطالعاتبه عمل آمده نشان می دهد که گردشگری علاوه بر تقویتفرهنگی عمل بسیار مهمی در راستای پیشرفت اقتصادی واجتماعی می باشد. صنعت گردشگری با مداخلاتی که در محیطانجام می دهد، هم بر فضای جغرافیای انسانی از قبیل شکل شهر،روستا نشینی، الگوهای زندگی مردم، جغرافیای مهاجرت و... اثرمی گذارد و هم با خلق میکرو اقلیم ها، برداشت از منابع آن وتغییر شکل ناهمواری های زمین، بر ابعاد سه گانه جغرافیایطبیعی شامل آب و هوا شناسی، هیدرولیوژی و ژیومورفولوژیاثرگذار است. به عبارتی صنعت گردشگری می تواند به مراتبموجب بسط و گسترش و توسعه اشتغال و درآمد زایی می شود.این پژوهش بر آن است تا با نگاه به جاذبه ها و قابلیت هایزیستی و اقتصادی بیابان ها، ذهن را متوجه امکان سنجی جاذبههای بوم شناختی قابل سرمایه گذاری در بیابان های ایران وتوجه به اکوتوریسم در این نواحی کند؛ زیرا بیابان یک منبعاقتصادی بی مانند و مستعد است که در راستای اهداف توسعهپایدار، موجب حفاظت زیستی و سودآوری اقتصادی این مناطقمی شود. در این تحقیق برای تجزیه تحلیل مفاهیم به نظراتمتخصصان مختلف، شاخص های اقتصادی و اجتماعی و زیستمحیطی پرداخته شده و در نهایت به بررسی و گرداوری آثار مثبتو منفی اکوتوریسم اشاره شده است.

Keywords:

اکوتوریسم , پایداری , اراضی بیابانی