تحلیل خلوت واجتماع پذیری در فضای باز مجتمع های مسکونی

راهبرد ساخت مجموعه های بزرگ مسکونی که در معماری مدرن به عنوان پاسخی منطقی به نیاز مسکن جمعیت های درحال رشد سریع ابداع شد. از دهه ی هفتاد قرن بیستم میلادی به دلیل بروز مشکلات اجتماعی مورد نقد و بازبینی قرار گرفت. نقدها در این زمینه فراوان و موارد خاص متعددی را شامل می شود. (جیکویز 1386، لنگ 1383، نیومن 1387) برخی از نقدها در حوزه ی مطالعات محیطی که مورد نظر این مقاله است، مربوط به خلوت و اجتماع پذیری در فضاهای باز مجموعه های مسکونی است. (Carr etal, 1992) همانگونه که در پیشینه مطالعات محیطی بیان شده است ارتباط نزدیک بین کیفیت فضاها و محیط های بیرون از ساختمان ها و فعالیت هایی که در آنها روی می دهد وجود دارد. (White, 1980, Project for public 2008)