تحلیل کیفیت زندگی مناطق یک و سه شهر اصفهان از طریق سنجش شاخص های ذهنی

همزمان با رشد شهرنشینی، کیفیت زندگی شهری به عنوان یکی ازاولین مفاهیم مطالعاتی مطرح شده است. در این مقاله، کیفیتزندگی مناطق یک و سه شهر اصفهان، به عنوان مناطقی با بافتتاریخی، با در نظر گرفتن شاخص های ذهنی مورد ارزیابی قرار گرفتهاست. روش سنجش کیفیت زندگی در محدوده مورد مطالعه یکروش توصیفی پیمایشی است. سنجش ذهنیت شهروندان ساکن در -این منطقه از طریق پرسشنامه صورت پذیرفت و 25 شاخص پژوهشدر چهار بعد اجتماعی، حمل و نقل و ارتباطی، اقتصادی و کالبدی وزیست محیطی تقسیم بندی شدند. در این پژوهش، جهت مشاهده ی تفاوت یا عدم تفاوت میانگین ها، از آزمون تحلیل واریانس، جهت نشان دادن مناسب بودن تعداد افراد نمونه برای مدل تحلیل عاملی تحقیق و همچنین کفایت اندازه نمونه از مقدار شاخص KMO و آزمون باتلت و جهت بررسی توزیع نرمال یا غیرنرمال داده ها از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف (KS) استفاده شد. تحلیل داده ها موید این است که توزیع در بعد اقتصادی تحقیق نرمال و در مابقی غیرنرمال است. به همین دلیل، از آزمون پارامتریک t تک نمونه ای و ناپارامتریک کای اسکویر جهت پردازش آنها استفاده شد. سنجش ابعاد نشان دهنده ی این است که کیفیت زندگی در مناطق یاد شده در ابعاد اجتماعی و اقتصادی مناسب و در ابعاد حمل و نقل و ارتباطی و کالبدی- زیست محیطی نامناسب است. هرچند شاخص های تحقیق، اثر خود را بر تایید یا عدم تایید مناسب بودن ابعاد اعمال می کنند اما به منظور تبیین بیشتر بحث، سنجش شاخص های تحقیق نیز به صورت مجزا صورت پذیرفت.

Keywords:

کیفیت زندگی , شاخص های ذهنی , اصفهان , رضایت مندی شهروندان