تحلیلی بر جایگاه برنامه ریزی منطقه ای در لایحه برنامه ششم کشور

تنوع وسیع اقلیمی ، تاریخی ، اقتصادی و اجتماعی مناطق مختلفکشور به ویژه از منظر درجه و جایگاه توسعه یافتگی و برخورداری،همواره یکی از مهمترین موضوعات برنامه های میان مدت توسعه وعمرانی کشور در قبل و بعد از انقلاب اسلامی بوده است.اجرای 10 برنامه میان مدت عمرانی و توسعه ای در کشور از سال1327 و رویکردهای این برنامه ها به موضوع برنامه ریزی منطقه ای باتاکید بر تعادل و توازن منطقه ای از یک سو و شرایط موجود کشوراز منظر شاخص های توسعه منطقه ای نشان از شکاف عمیق مابینرویکردها و رویدادهای سرزمینی دارد. تمرکز جمعیت، ثروت وقدرت در کلانشهرها و تهی شدن جمعیت در بخش هایی از سرزمین بهویژه در روستاها ضمن ایجاد خصلت قطبی به مراکز جمعیتی،موجب بر هم ریختن تعادل محیط و جمعیت گردیده و گواهی استبر فقدان رویکردی مستمر در نگرش به موضوعات توسعه منطقه ایدر اصالت بخشیدن به مفهوم منطقه در ارکان نظام برنامه ریزی وبودجه ریزی کشور این مقاله با توجه به ارایه لایحه برنامه ششم توسعه به مجلس شورایاسلامی ضمن نگاهی اجمالی به تجربیات گذشته موضوع در اسنادقانونی برنامه ها به بررسی جایگاه برنامه ریزی منطقه ای در اینلایحه خواهد پرداخت و اثرات سرزمینی اجرای مفاد آن به ویژه درحوزه توزیع منابع حاصل از اجرای قانون مالیات بر ارزش افزوده ،نظام درآمد _ هزینه استان ها و حاشیه نشینی را به بوته نقد و بررسیخواهد گذاشت.

Keywords:

برنامه ریزی منطقه ای , مدیریت سرزمینی , استان تهران , برنامه ششم جمهوری اسلامی ایران