رقیه زادحسن - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری
سجاد عباسی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری

گردشگری از دیرباز با اشکال متنوع در جوامع بشری بر اساس انگیزه ، اصل سفر و جابجایی سیر تکاملی خودرا طی کرده است. تحول اساسی درگردشگری را با انقلاب صنعتی که تحول شگرفی در سبک زندگی و به خصوص حمل و نقل بوجود می آورد، میتوان شناخت. امروزه، فعالیتهای گردشگری به عنوان بخش چهارم فعالیتهای انسان پس از کشاورزی، صنعت و خدمات محسوب می شود. مدیریت پایدار گردشگری به دنبال بهبود کیفیت زندگی ساکنان محلی درمناطق گردشگری از طریق بهینه سازی منافع اقتصاد محلی،حفاظت از محیط طبیعی و انسان، ساخت و فراهم کردن تجارب منایب برای بازدید کنندگان است. این امر مستلزم توجه نظام مند به ابعاد فنی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، تاریخی، زیست محیطی در حرکت بسی استفاده از جاذبه های گردشگری مطابق با نیاز امروز و حفظ و ماندگاری این منابع برای آیندگان است. شهرها بعا=لت جاذب ه های تاریخی و فرهنگی، غالبا مقاصد گردشگری مهمی بحساب می آیند (نمونه موردی تبریز). بنابراین حجم زیادی از امکانات گردشگری از جمله محل سکونت ، سرو غذا، حمل و نقل و سایر خدمات در شهرها واقعند. شهر تبریز با توجه بهتوان بالای گردشگری شهری همواره مورد توجه علاقمندان داخلی و خارجی بوده است. ازین رو نیازمند برنامه ریزی و مدیریت بهینه بهره برداری از فضاهای گردشگری شهری است. دراین پژوهش اثر بخشی شاخص های اجتماعی مانند کیفیت، سازمان دهی فضاهای گردشگری، مدیریت فضاهای گردشگری بررسی گردیده است.

گردشگری شهری، پایداری گردشگری، تبریز، محیط شهری، مدیریت شهری