واکاوی فضا و مکان در شرافت بخشی به هویتی ماندگار

هویت گاه به معنای تمایز و جدایی از مکاتب دیگر و گاه به معنای عام تر انسجام درونی و ریشه دار بودن و ارتباط سطح با عمق تعریف کرده اند. هویت همان تفاوت های کوچک و بزرگی است که باعث بازشناخت یک مکان و خوانایی محیط می شود و حس دلبستگی و حساسیت محیط را به وجود می آورد. خاص بودن هر محیط به معنی اجتناب از یکنواختی، وجود تنوع و جذابیت است و در نحوه قرارگیری فضاها و طرز دسترسی به فضاها و در کاربری ها نیز می باید وجود داشته باشد. مکان و فضا مهم ترین عواملی هستند که نیازهای هویتی انسان را تامین می کند، به بیان روشن تر، مرزبندی و قابل تحدید بودن مکان و به تبع آن فضا، این مکان را برای آن ها فراهم می کند که انسان ھا با احساس متمایز بودن، ثبات داشتن و تعلق به گروه، امنیت و آرامش لازم برای زندگی را کسب کنند. معماری شھرسازی ایران با بھره گیری از شرایط و توانایی ھای محیط طبیعی و فرھنگ خاص ھر منطقه جغرافیایی به منظور تامین آسایش جسمی و روحی انسان شکل گرفته است. ھویت ایرانی – اسلامی شاکله ای از ھویت ملی است که در آن ھمبستگی و انسجام بین آن ملت از انطباق فرھنگ سیاسی است که در چھار چوب اصول اسلامی مطرح می باشد. این پژوھش با بررسی منابع موجود و بررسی اسناد کتابخانه ای از روش توصیفی- تحلیلی بھره برده است ھمچنین، با بررسی عناصر ھویت بخش در معماری ایرانی-اسلامی دو عنصر ایرانی بودن و معماری اسلامی (قدسی)، حس مکان و فضا را در اثر بخشی به این ھویت از اھداف این گذار است.

Keywords:

شرافت بخشی , معماری اسلامی , فضا و مکان , هویت بخشی