مهرنگار محمودیان - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات آیت الله آملی

درطراحی مجموعه های مسکونی که ساکنین آینده آن ها مشخص نیستند معمولا مطالعه جمعیت های با ویژگی های فرهنگی وبا شیوه زندگی مشابه, تعیین کننده نیازهای ساکنین آینده است. سازگاری و هماهنگی میان عوامل انسانی والگوهای کالبدی می توانید منجربه طراحی محیط های مسکونی شود که وقوع رفتارهای درخور آداب زندگی جمعی وسنت سکونت ساکنین راتشویق نماید. به عبارتی دیگر با آگاهی و شناخت از این عرصه ها می توان فضاهایی متناسب درجهت تعاملات ساکنین درفضاهای مسکونی از لحاظ کالبدی شناسایی در طراحی معماری لحاظ کرد. در دنیای امروز چیرگی فضاهای عمومی برای عبور و مرور اتومبیل نسبت به فضاهایی برای تماس ها و ارتباط اجتماعی فرهنگی کاملا مشهود است. ویژگی های شهری تاثیر به سزایی در روند شگل گیری تصویر ذهنی ،خاطره جمعی و در نهایت هویت شهری می گذارد .فضای شهری فضای خالی میان ساختمان ها نیست بلکه مفهومی است که محیط فیزیکی افراد رویداد ها وهمچنین رواب میان آنها را در بر می گیرد. امروزه ارتباط آدمیان با همنوعانشان از ارتباط مستقیم بصری چهره به چهره به ارتباط رسانه ای غیرمستقیم شخص به شخص بدل گذشته است که این خود عاملی درجهت انزوای ناخودآگاه اوگشته است. این تنهایی مقدمه ای برای افسردگی است و به پراکندگی انسانها از یکیدیگر منجر می شود. معماری که تنها درپی برآوردن نیازهای فیزیکی موجودی بنام انسان باشد نمی تواند کامل باشد. در واقع می توان گفت معماری مناسب، معماریست که درپی برآوردن همزمان نیازهای فیزیکی ومعنوی او باهم باشد. بدین مضنون که این معماری سعی دربرقراری رابطه سازنده و مفید بین انسانها و اجتماع از یک سو و نیز ارتباط آنان با محیط طبیعی به عنوان بستر رشد انسان دارد.

سکونت،روحیه جمعی ،فضای باز ،رضایت