تحلیل فضایی میدان نقش جهان اصفهان به عنوان یک فضای شهری

معماری و شهرسازی مدرن قرن بیستم به عنوان نشانه ای از تحرک و شتابزدگی، اغلب میدان های ترافیکی با عملکرد مشخص را طراحی می کند، لذا در برخی موارد فضاهای عمومی به قلمروی نامشخص برای انسان تبدیل شده است و انسان ها بدون داشتن انگیزه و رغبت وقت خود را در آنها می گذرانند، اینگونه میادین فاقد هرگونه سرزندگی و کاربری موثری می باشند و میزان انعطاف پذیری آن ها به شدت کاهش یافته است. میدان نقش جهان اصفهان از نوادر فضاهای شهری نسبتا دست نخورده ی ایرانی است که از زمان احداث شدنش، در مقیاس شهر و حتی فراتر از آن در مقیاس ایران عمل می نموده و امروزه نیز در مقیاس جهان شناخته شده است . میدان نقش جهان اصفهان، یکی ازماندگار ترین میدان های جهان به طول تقریبی 507 و عرض 158 متر است که همانند زنجیری چهار اثرارزشمند تاریخی مسجد شیخ لطف الله، مسجد جامع عباسی، سر درب بازار قیصریه و کاخ عالی قاپو به هم پیوند داده است. مقاله حاضر به بررسی میدان نقش جهان به منظور تشخیص و تعیین میزان قدرت طراحی میدان از نقطه نظر تحلیل کیفیت های فضایی ، کیفیت های ناشی از میزان سازگاری بین مولفه ها و سکانس های موجود می پردازد . این مقاله به شیوه تحلیل، استقرا وسپس استنتاج بر بنیان نگارش شده است و سعی بر این است که ویژگی های فضایی این میدان را بررسی کند و اهمیت این میدان را با توجه بیشتر به ساختار، حفظ ارزش های آن و همین طور ایجاد بستر مناسب جهت توریست پذیری و بازدیدکنندگان بیشتر بیان کند، چرا که میدان ها بخشی از فرهنگ و تمدن شهری محسوب می شوند . تحت این عنوان فرصت هایی ارایه می شود تا شهرها به عنوان فضای زندگی با جذابیت بیشتری طراحی شوند.

Keywords:

میدان نقش جهان , کیفیت های فضایی , سازگاری مولفه ها