معماری برای کودکان

کودکان اعضای کوچک و لطیف جامعه می باشند و قابلیت تاثیرگذاری بر شکل گیری محیطشان را با بیان تمایلات و نیازهای خود دارند. اما در این امر مهم، به معماران، معمارانی آشنا به علوم رفتاری کودک احتیاج دارند. واقعیت مهمی که در جامعه امروز ایران با آن روبرو هستیم و تهدیدی جدی برای آیندگان به شمار می رود، اهمیت ندادن و یا به عبارتی دیگر ناچیز شمردن کودکان و جهان کوچک آنها، به خصوص رابطه نزدیکشان با طبیعت و معماری می باشد.امروزه مکان هایی که برای کودکان در نظر گرفته می شوند، اکثرا ساختمان هایی هستند که تغییر کاربری یافته و اصلا به معماری آنها توجهی نشده است.برای مثال شاهد این هستیم که یک خانه دو طبقه مسکونی تبدیل به مهدکودک یا مدرسه شده است؛ جایی که اصلا منطبق با اصول طراحی و معماری کودک نمی باشد. در این میان سوال اصلی این است که چگونه می توان بر اساس علوم رفتاری کودک و نظر شخصی او به الگویی از طراحی دست یافت به طوری که درون و بیرون بنا به گونه ای در هم آمیخته شوند که اولا کودک در آن قادر به ارضای بسیاری از نیازهای خود، کشف نادانستنی ها و کنجکاوی جهت آن، ابتکار، خلاقیت، یادگیری تجربی و ... باشد. ثانیا کودک در آن مرزی بین درون و بیرون احساس نکند، آزاد و رها در این فضای متصل حرکت کند و احساس رها شدن و بی انتها بودن فضا روحش را پرواز دهد. در این پژوهش به دنبال کودک و معماری، دریافت حسی کودک از فضا، شناخت نیازهای کودکان، کودکان و اندازه فضا، توجه به معماری کودکان معلول، تاثیرات روان شناختی فرم بر کودک و تاثیر رنگ در فضاهای معماری هستیم.

Keywords:

کودک , معماری , علوم رفتاری کودک