زهرا غضنفری - کارشناس ارشد معماری

فضاهای خصوصی نیمه باز در اغلب مجتمع های مسکونی امروز شهر تهران، معیوب و ناکارآمد است. عدم وجود فضای نیمه باز خصوصی و یا بلا استفاده ماندن بالکن های موجود در بسیاری از آپارتمان ها، شاهدی بر این مدعاست. حیاط در اغلب مجتمع های مسکونی فعلی، محلی برای عبور و یا ورود به مجتمع بوده و بالکن ها، غاکبا به عنوان انبار مورد استفاده قرار می گیرند. این مساله، تعامل انسان با محیط طبیعی را محدود ساخته و موجب می شود که افراد، تنها در صورت قرارگرفت در فضاهای عمومی، حضور در طبیعت را تجربه کنند. مقاکه حاضر، برگرفته از پژوهشی با هدف شناخت آسیب های موجود در فضاهای مذکور، بررسی علل بروز و ارایه پیشنهاداتی در جهت رفع آنها بوده است. پژوهش مذکور، در دو بخش اصلی انجام شده است. بخش نخست، شامل مطالعات کتابخانه ای و بررسی متون موجود در زمینه فضاهای نیمه باز خصوصی است. حاصل این بخش، گردآوری پارامترهایی برای ارزیابی این فضاها بوده است که در بخش ادبیات پژوهش مقاله ی حاضر، معرفی شده اند. در بخش دوم، با پیمایش میدانی، نمونه هایی از آپارتمان های امروز شهر تهران، بررسی و بر مبنای مطالعات بخش پیشی ، آسیب شناسی شده است. آسیب های شناخته شده، در مرحله ی تحلیل یافته ها ریشه یابی شده است. در بخش نتیجه گیری پژوهش، ای موارد، بر اساس پارامترهای ایجابی حاصل شده در بخش اول پژوهش، دسته بندی و در قالب جدولی ارایه شده است. در این جدول، همچنین ، راهبردها، راهکارها و روش های طراحی برای رفع آسیب ها پیشنهاد شده است.

فضاهای باز و نیمه باز خصوصی، آپارتمان مسکونی، آسیب شناسی، تهران