حامد اسکندری دامنه - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابانزدایی دانشگاه تهران
هادی اسکندری دامنه - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابانزدایی دانشگاه صنعتی اصفهان
حسن خسروی - استادیار دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

بی شک غایت اصلی تمام برنامه ریزی ھا رسیدن به توسعه پایدار، تعادل منطقه ای، توزیع مناسب فعالیت ھا و استفاده حداکثر از قابلیت ھای محیطی در فرایند توسعه مناطق می باشد. تمرکز شدید جمعیت و فعالیت ھا در یک یا چند نقطه جغرافیایی از مشخصه ھای بارز اکثر کشورھای جھان سوم بخصوص ایران است عدم توجه به برنامه ھای بلندمدت و تکیه سیاست گذاران به برنامه ھای توسعه سطحی جھت تحقق شعارھای خود از موانع اصلی توسع ناموزون کشور است. در این راستا آمایش سرزمین با ھدف توزیع فعالیت ھای اقتصادی اجتماعی و جمعیت در سرزمین به منظور بھره برداری بھینه از امکانات آن و ھمچنین مشخص کردن نقش و مسیولیت خاص ھر منطقه براساس قابلیت ھای آن به طور ھماھنگ با دیگر مناطق، در بلند مدت نقش مھمی در تحقق اھداف توسعه پایدار را فراھم می کند. بر این اساس ھدف کلی مقاله حاضر که مطالعه کتابخانه ای و بر مبنای مرور گسترده منابع ادبیات مرتبط در زمینه آمایش سرزمین راھبردی در راستای توسعه پایدار می باشد، بدین منظور پس از ذکر مقدمه ای کوتاه، به تبیین مفھوم توسعه پایدار و اھمیت آمایش سرزمین پرداخته شده و در ادامه ضرورت ھا، موانع و مشخصه ھای اصلی شرح داده شده است. در بخش اصلی مقاله، نقش ھا کارکردھای تلفیق آمایش سرزمین در فرایند توسعه پایدار روستایی موردبررسی قرار گرفته و در نھایت، نتیجه گیری به عمل آمد. به طور کلی یافته ھای این مطالعه نشان می دھد که دستیابی به توسعه پایدار بدون توجه به بعد فضایی منطقه امکان پذیر نخواھد بود.

توسعه پایدار، آمایش سرزمین، برنامه ریزی فضایی